lunes, 30 de diciembre de 2013

L'hebreu e a revitalizacion de l'aragonés

‘Hebrew’ is the most quoted example of a successful language revival. On the other hand, if we are to be brutally truthful with ourselves, the modern-day vernacular spoken in downtown Tel Aviv is a very different language both typologically and geneticallyto that of the Hebrew Bible (Old Testament) or of the Mishnah, the first major redaction of Jewish oral traditions.
[Ghil'ad Zuckermann & Michael Walsh (2011): Stop, Revive, Survive: Lessons from the Hebrew Revival Applicable to the Reclamation, Maintenance and Empowerment of Aboriginal Languages and Cultures, Australian Journal of Linguistics, 31:1, 111-127]
Per més de 1750 anyatas, l’hebreu estió una luenga muerta. U, millor dito, una luenga adormita. Se feva servir como luenga d’a litúrgia e ta l’estúdio d’a literatura. Mesmo s’emplegava como lingua franca entre hebreus d’a diaspora que no compartivan luenga materna, pero nunca como idioma patrimonial. No seria dic’a fin d’o sieglo XIX que l’hebreu tornaria á charrar-se como luenga d’una comunidat. En 1881, Ben-Yehuda emigró ta Palestina. D’alcuerdo con as suyas ideyas sionistas e como refús á la diáspora, Ben-Yehuda emprencipió á treballar en una nueva luenga que podés substituyir á o yiddish —a primer opcion trigata per es sionistas como luenga nacional— e as altras parlas regionals como médio de comunicacion habitual entre os jodigos. Ben-Yehuda veyeva l’idioma hebreu e a ideologia sionista como simbioticos. No lo moveva garra delera linguistica sino politica. En o suyo fanatismo, plegó mesmo á carranyar á la suya segunda muller Paula Beila, germana chiqueta de Devora, a suya primer muller muerta de tisis en 1891— per cantar-le una nana en ruso á o suyo fillo  Ben-Zion Ben-Yehuda. Ixe fillo criato enterament en hebreu, sin mica contauto con garra altra luenga —ni sisquiera lo dixó jugar con altros ninos—, seria o primer charrador nativo d’hebreu dimpués de decigüeito sieglos.
Ixe eixemplo: un renaiximiento no pas lingüistico sino politico —como ferramienta d’o futuro estato sionista— menato per un barrenato —que condenó á o suyo fillo á una nineça sin més amigos que o suyo can Maher— ye o modelo que muitos esfienden ta revitalizar as luengas minoritárias. No ye d’almirar que os nacionalistas de zurdas deseyen siguir o bayo d’os sionistas —nacionalistas radicals de zurda radical tamien els— e fer d’o catalan, o basco u l’aragonés luengas nacionals de dolentas sociedaz que faigan de l’ódio, o racismo e l’acotole d’os diferents a suya raçon d’esistir, o problema ye que muitos altros —de seguro que con a millor d’as intincions— se hi faigan de buen implaz á ixa fayena.
Perque l’hebreu autual, como deciva a cita que ubre esta entrata, ye una luenga muito diferent de l’hebreu clásico. L’hebreu autual, en buena mida, no ye que una relexificacion d’o yiddish. O yiddish ye l’alacet —o substrato— e l’hebreu ye o superstrato que proporciona o vocabulário. Pero ni l’espritu d’a nueva luenga —que ye europeu de raso— ni a fonetica u a entonacion u a sintaxis —defuera d’a conjugacion verbal— se pareixen mica á la luenga original.
Qualcosa parellana quieren fer muitos con l’aragonés. Nacionalistas radicals de parla castellana, solo quieren fer un nuevo idioma con vocabulário aragonés —pero con fieriços neologismos, calcos d’o espanyol e tota mena de desenfortunatas invencions— sobre l’alacet castellano d’o suyo idioma materno. Asinas, podemos leyer testos anque o complemento en/ne ­—uno d’es rasgos sintauticos més definitórios de l’aragonés e que ye present en totas as variedaz d’a luenga­— se fa servir sistematicament mal per a simpla raçon de que como no esiste en espanyol l’autor no sabe cómo ha á emplegar-lo en aragonés. Testos an que bels localismos se generalizan ta fer —inneseçariament— un aragonés més diferent de l’espanyol —tan diferent lo fan, que ni sisquiera aragonés hi ye— e se hi crea nuevas parolas á pur d’adautacions ilogicas de tot que no enciertan mica con o espritu d’a luenga. Perque no ye a luenga o que esfienden, sino o suyo nacionalismo. Per ixo, e como ferramienta t’a construccion d’ixa nacion suya que nunca no esistió, construyen una luenga que nunca no esistió. Un aragonés inventato ta un Aragon inventato. Un aragonés nacionalista ta un Aragon sionista.

sábado, 28 de diciembre de 2013

História d'as tierras e os puestos legendários

Jólio! Se coneix que Umberto Eco ha escrito un libro sobre Euscalerria e sobre os Païasos Catalans! Á la fin Artur Mas ha aconseguito internacionalizar o conflito igual como dinantes aconsiguió internacionalizar os suyos estálbios!
Solo que una coseta, ixes puestos més, que legendários, falsários de tot hi son.


jueves, 26 de diciembre de 2013

Per es Santos Innocents

A festividat d’os Santos Innocents ye, de nuevas, una buena oportunidat ta fer vistero o nuestro refús á l’alborto. Agora que o PP ha confirmato per si encara caleva­ e belun no se’n heva quiesto enterar— que a suya politica d’esfensa d’a vida no ye que tornar t’a lei de 1985 —ixa que nos ne trayó més de 100.000 albortos per anyata— ye menister que a nuestra voz se faiga ascuitar, no ta cambiar l’actual propuesta en o tramite parlamentário d’a lei —quí puede creyer encara que o PP faria qualcosa parellana?— sino ta fer veyer á os millons de votadors catolicos que se dixan enganyar de buen implaz per es populars a verdadera naturaleça d’esta gentota, que ni esfiende a unidat d’a pátria, ni esfiende á las vitimas d’o terrorismo, ni esfiende a honradez e a racionalidat en a gestion publica, ni esfiende a creacion d’emplego ni, prou que no, esfiende a família e o dreito á la vida.
En Aragon, de nuevas, a concentracion ye en Zaragoça, en a Clínica Actur, carrera Adolfo Aznar 26 á las 12 horas d’o dia 28.
Si en querez més informacion, punchaz n’o VINCLO.

lunes, 23 de diciembre de 2013

Buen Nadal á toz

Estianyo, ta felicitar-tos as Pasquas á toz, he trigato un poema de Luzía Dueso, almirata escritora gistavina que siempre tenió o tema religioso prou present n’a suya obra. D’entre os muitos testos suyos devotatos á o Nadal, en he amprato esta mena de soneto que se publicó en o numbro 32 d’a revista Fuellas d’Informazión d’o Consello d’a Fabla Aragonesa d’aviento de 1982.
Si querez, podez alcompanyar a suya lectura con l’audicion (punchaz n'o VINCLO) d’una cancioneta tradicional, a Cansión de Nadal que grabó La Orquestina del Fabirol —tamien ligatos á la val de Gistau— en o suyo primer treballo discografico, o LP Suda, suda, fabirol! de l’anyo 1989.
Dos sobrebuenas propuestas ta disfrutar estes dias. Que o buen Dios con o Suyo amor nos torne a riseta e nos aduye á no perder l’esmo e l’asperança.
 
D'ABIENTO
Cuan s'empolban de nieu la tierra, el zielo,
es recodos, las costeras, es tozals,
se desnudan es caixigos y es barzals;
yay conchestas per las feixas y es portiellos.
Tengo un frío'n drento l'alma, que no puedo
ni cantare, ni escribire, ni fer cosa...
Ye una pena que m'afuega poderosa
y me liga'n cuanto nota que me muebo.
S'en dirá cuan Dios s'en rida y me dé fuego
d'ixe suyo que calienta y fa marchá
y fa redire encá que tiengas que plorá.
Ye una luz que resuzita y te fa nuevo
cuan te metes a l'ambista Nabidá:
que el Chesús que ba a naixere la trairá.


sábado, 21 de diciembre de 2013

A Corona d'Aragon

Un sinyalin d'história, que á beluns buena honra les ferá.

lunes, 16 de diciembre de 2013

Ateïsmo

Un amigo de parla inglesa m'ha ninviato un correu con este mensage:
 
E como m'ha feito goyo, he quiesto traducir-lo á l'aragonés:
  



domingo, 8 de diciembre de 2013

Tota Pulchra

Igual como toz os 7 d’aviento dende 1619, tamien ahiere a ciudat de Uesca celebró o suyo voto á la Inmaculata con l’oficío d’o Tota Pulchra en a Seu de Uesca. Dende estianyo esta solemne tradicion ye protegita como Bien de Interés Cultural (BIC) Inmaterial
A litúrgia suposa a union d’o cabildo d’a Seu, a Universidat Sertoriana actualment, IES Ramón y Cajal e o Concello en tractar-se d’unas institucions que, dende o sieglo XVI, han esfendito a Inmaculata Concepcion d’a Santiça Virgen.
Uesca ye una d’as ciudaz n’as que més enradigata bi ye a devocion á la Inmaculata. Ya en 1564, as tres institucions que participan en este auto religioso formalizon a suya union ta enfrontinar a postema que nastava altalle a ciudat pidindo a intercension d’a Virgen.
Quan en 1651 a postema nastó nuevament Uesca, as tres entidaz fiçon voto d’ir en procesion t’a ilésia de San Francho; á la procesion s’union os grémios e os cleigos.
En 1619 s’estatueció a celebracion religiosa como hue la coneixemos, encara que dimpués d’o zarre d’o convento de San Francho devito á la enatiça Desamortizacion a celebracion pasás t’a Seu.
Con motivo d’a declaracion BIC, o pasato luns s’inauguró en a Seu e n’o Museu Diocesano a exposicion ‘Lumen ad civitatem, la ceremonia del Tota Pulcrha’, que permaneixerá ubierta dic’o 22 de ginero, festividat de Sant Vicient. A muenstra explica a história d’o voto feito á la Virgen en o sieglo XVI. Se hi puede veyer, ademés, e per primer vegata, imágens que no yeran estatas dinantes en garra exposición; per eixemplo a imagen de l’armita de Salas (sieglo XIII) u la que yera en a viella ilésia de A Malena (sieglo XII), a més antiga d’a ciudat.

viernes, 6 de diciembre de 2013

6 d'aviento, qué celebraz?

Tornaran con a basémia de toz os anyos, que si a constitucion d’o 78 nos ha traito o periodo més largo de paz e prosperidat més largo d’a nuestra história, que si ha rematato con as desigualdaz socials e regionals, que si agora hemos trobato o nuestro puesto en o mundo… e tota mena de parellanas fateças. Asinas que, ta que veigan que ya no enganyan á dengun e, per si a qualcun le fes falta, sinyalaremos bellas cifras que confirman o que quasi toz —defuera d’os caporals e mantenitos d’o sistema— hi veyemos toz os dias en os nuestros lugars e ciudaz.
En aviento de 1978, e á penar d’as tres anyatas de transicion democrática, b’heva en Espanya un 5,5% d'esquefere —á os que les faiga goyo charrar d'heréncios recibitos que paren cuenta que quan morió Franco os esqueferatos yeran 510.500, tasament o 3,78% d’a población autiva— d'os numbros autuals millor ni tartir. Ixa invidiable situacion laboral yera posible, entre atras raçons, perque —de nuevas á la muerte de Franco— yéranos a segunda poténcia mundial en o seutor servicios e a ueitena poténcia industrial d’o mundo. A indústria representava en 1975 o 36% d’o PIB, mientres que en l’autualidat no arriba á o 15% d’o PIB. Per ixo mesmo o 56% d’os espanyols perteneixevan á la clase média e o libel alquisitivo d’os espanyols se situava entre un 1.000% e un 1.500% per d’encima d’o libel alquisitivo autual. E ixo que solo b’heva 700.000 funcionários publicos e no es més de 3.000.000 que agora en tenemos. Si á ixo anyedemos que durant o franquismo l’austeridat d’o Estato e o rigor en l’aplicacion d’a lei feva que os libels de corrupcion fuesen quasi dispreciables, s’entiende cómo ye posible que a deuta publica fues d’o 12,8% sobre o PIB e no o 76% de l’autualidat encara que os salários yeran exentos de tota retencion e d’o pago d’impuestos, e l’Impuesto de Tráfico de Empresa l’ autual IVA yera d’o 2% e no pas ixe 21% que hue s’aplica.
Claro que tampoco no b’heva autonomias e os concellos s’ocupavan d’os afers monecipals —no pas d’a megalomanía d’os suyos juratos­— ni existivan os partitos politicos, os sindicatos de clase pero subvencionatos e as organizacions empresarials d’especuladors en cuenta d’emprendedors. Asinas, as ocasions de malfurriar os diners públicos yeran rou raditas. Como, ademés, b’heva independéncia d’o mercato produtivo sobre o financiero e proteucion cuentr’a usura, os resultatos empresarials e salarials yeran prou més justos que no agora, e buena cosa d’a rentabilidat generata permaneixeva en as mans d'es que creavan a riqueça.
Dinantes d'ixa constitucion que hue beluns nos quieren fer celebrar, as mairs no asesinavan á os suyos fillos en o própio vientre materno e o matrimónio yera a union indisoluble entre un hombre e una muller; o consuno de drogas yera qualcosa marguinal de tot e a jovenalla —que agora se prolarga dica os 35 anyos u mesmo dellá— no s'ençorrinava salvage en botellons institucionalizatos. Prou que á beluns les pereixerá una sociedat patriarcal e machista, pero fer-tos cargo que dinantes d'ixa constitucion que hue beluns nos quieren fer celebrar, as mullers no morivan asesinatas per as suyas parellas e as violacions quasi no existivan. En realidat, en ixas envueltas pre-constitucionals, es libels de tota mena de delinqüéncia yeran tan baixos que millons de domicílios, templos e atros edifícios ni sisquieran gosavan zarrar con clau as suyas puertas.
Á la finitiva, Espanya podeva decidir buena cosa d’a suya política —mesmo a financiera e a internacional perque encara no heva cedito a suya sobirania á o Guvierno Mundial que hue nos afoga e os independentistas yeran en prision, no pas en os guviernos.
Á la finitiva, me querez explicar qué dimónios celebraz este 6 d’aviento?

lunes, 2 de diciembre de 2013

O eixemplo de Croácia

En una atro eixemplo d’o que ye un país católico, os croatas decidion ahiere domingo 1 d’aviento que a suya constitucion defina o matrimónio 
exclusivament como a union d’un hombre e una muller. O referéndum ye estato posible grácias á las més de 740.000 firmas replecatas per a colla catolica obitelji U ime “En o nombre d’a família”, que facion que o parlamento d’a nacion aprevás a consulta ta viedar os aberromatrimónios con més de tres quatrenas partis d’os parlamentários —incluyindo-bi o caporal d’a oposicion, o sinyor Tomislav Karamarko— encara que os socialdemocratas presiden o país.
A reforma constitucional que confirma qué ye un matrimónio e qué no lo será nunca ­—per més que s’encerrinen e se hi faigan os enemigos d’a familia e a civilizacion— salió entavant con un 64,84 per ciento d’os votos á favor e un 35,56 per ciento en cuentra, seguntes os primers datos oficials. Ademés, a participacion en a consulta ni sisquiera ye plegata en o 40 per ciento, dixando prou claro que á la mayoría d’a gent este tema no se le da una figa ni lo veye pas como garra prioridat per muito que aquí nos quieran fer creyer o contrário.
Sigue asinas o país eslavo l'eixemplo d'atras nacions europeuas como Eslovénia u Hongria, perque, ya l’hemos dito, Croácia ye un país catolico e os suyos politicos —igual socialdemocratas como democristianos— saben que b’ha bellas barbaridaz que os suyos electors nunca no les ne tolerarian. Mientres que Espanya —que ya ni sisquiera una nación hi ye— fa muito que os catolicos atorgan semisos as mayorías absolutas á o PP ta que dimpués ixes guviernos —­igual con Áznar como con Rajoy­— refirmen e e enamplen totas as políticas inmorals que calga. Igual se tiene a esfensa d’a familia u d’a vida u d’a unidat d’a Pátria u d’as vitimas d’o terrorismo u d’a honradez en as alministracions publicas, o PP puede fer-se burlas d’os suyos votadors perque buena cosa d’ixa Espanya que se dice catolica ye complice neseçária en a ruina d’a nación.

miércoles, 27 de noviembre de 2013

Aprestaz-tos ta o pior

Si o present ye malo, o futuro mesmo pior se hi veye. E no charro pas d’a economia, que tamien; charro d’o nuevo sistema que nos imposaran antes con antes. Ixe nuevo sistema que rematará, á la finitiva, con o poco d’Espanya que hue —dimpués de més de quaranta anyadas que o Nuevo Orden Mundial decidís que caleva fer esclatar a nuestra nacion— nos ne queda.
Una d’as midas que o NOM fació valera en 1977, ta fer-le tranya á la enatiça constitución de 1978 que dende altalle nos allera e arruina, estió a lei d’amnistia d’o 15 d’octubre. Con a desincusa d’a reconciliación nacional e tota ixa faramalla, a colla parlamentária comunista e tota l’anti-Espanya present en o Congreso —con l’anti-espanyol guvierno de l’anti-espanyola UCD aplaudindo entusiasmato— aprevó una lei que ya en o suyo primer articlo diciva:
I. Quedan amnistiados:
a) Todos los actos de intencionalidad política, cualquiera que fuese su resultado, tipificados como delitos y faltas realizados con anterioridad al día quince de diciembre de mil novecientos setenta y seis.
b) Todos los actos de la misma naturaleza realizados entre el quince de diciembre de mil novecientos setenta y seis y el quince de junio de mil novecientos setenta y siete, cuando en la intencionalidad política se aprecie además un móvil de restablecimiento de las libertades públicas o de reivindicación de autonomías de los pueblos de España.
c) Todos los actos de idéntica naturaleza e intencionalidad a los contemplados en el párrafo anterior realizados hasta el seis de octubre de mil novecientos setenta y siete, siempre que no hayan supuesto violencia grave contra la vida o la integridad de las personas.

As conseqüéncias prou las sabemos: dinantes de l’amnistia, ETA heva asesinato á 66 personas. Dimpués d’ixa amnistia en mataria atras 751. Dica o 15 d’octubre de 1977, o GRAPO heva feito 14 asesinatos; dimpuesas se’n responsabilizaría d’atros 70. L’amnistia no solo no remató con o terrorismo, sino que dixó desamparatas de tot á las suyas vitimas e, més que més, eliminó —á sovent á mans d’ixos terroristas amnistiatos; si no, á mans d’os suyos amigos refirmatos per lo sistema que los creó e protegió siempre—  á toz os militars que s’hesen puesto oposar á la esferra que se yera fendo á la nuestra Pátria. L'empenton que ixa amnistia dio á toz os enemigos d'a nacion, que se vidon no solo revindicatos sino mesmo honratos per lo suyo ódio e os suyos crimens, solo ye acomparable á o desaspero que sintion os patriotas que veyevan a impunidat absoluta con que se movevan os malfeitors. Se favoreixió asinas a limpieça etnica en as Vasgongadas e Navarra —diz que 200.000 vascos e navarros huvon á dixar a suya tierra ta fuyir d'o terror independentista— e se fació creixer a basémia regionalista-nacionalista-deseparatista en tota Espanya ta poder estatuecer un estato d'as autonomias que ha vudato dende dintro o poder d'o guvierno central. Proceso de cesion d'a sobirania que o NOM  estraliaria bels anyos dimpués, altalle dende difuera, fendo que a Union anti-Europeua agarrapiçás as poquetas competéncias que un guvierno espanyol hes puesto eixercer si nunca tornás un guvierno veritablement espanyol á regir as Espanyas.
Un atra amnistia se ye fendo hue. Baixo a encháquia d’una senténcia europeua sobre a dotrina Parot, 58 asesinadors etarras son estatos liberatos. Asesinadors como Txorito, que dimpués de l’amnistia d’o 77, asesinó á lo menos á 5 personas e que, condenato á 241 anyatas de prision, ya ye de nuevas en a carrera. Tamien se libera, per qué no, á es asesinadors d’o GRAPO u á os violadors u á toz os psicopatas que seiga menister. Perque si en 1977, una amnistia —magistralment combinata con vagas “politicas”, conflitos socials e incertidumbre economica— permitió l’aprevacion d’a enatiça constitución de 1978 e l’emprencípie d’a fin d’Espanya, qué no aconseguirá hue una atra amnistia en un país economicament nastato; un país an que o independentismo guvierna en bellas regions e nos imposa á toz as suyas barucas; un país con as tasas d’alcoholismo e drogadiccion més altas de l’alcoholizato e endrogato occident; un país an que a corrupción s’ixampla per totas as alministracions, institucions e organismos; un país que no sabe esfender as suyas mugas; un país con millons d’inmigrants irregulars e millons d’inmigrants á os que s’ha feito legalment espanyols; un país an que mesmo os ninos matan e violan; un país an que as mairs asesinan á os suyos fillos no naixitos.
Si l'amnistia de 1977 nos trayó a constitucion de 1978, esta amnistia de 2013 nos ne trayerá una pior. Aprestaz-tos á una nueva transicion que nos mene ent'a crepa d'a unidat nacional e a semision total á o NOM. Aprestaz-tos á tota mena d'enrestitas —veyez qué les han feito á os catolicos espanyols que resisten en as universidaz— e á tota mena d'impunidat e obscenidat.
ETA ha trunfato perque son os sicários d’o Nuevo Orden Mundial, os que asesinan á os disidents. ETA guvierna n’as institucions e n’as carreras perque son as fuerças d’enrestita d’este sistema que quiere fer esclatar a nuestra nacion. E siempre con a complicidat d'ixes partitos —d'ixes guviernos— que se dicen espanyols.
Vienen dias de sangre, fierro e dolor. Este ye o tiempo d’os asesinadors

lunes, 25 de noviembre de 2013

A situacion d'os cristianos en Mianmar

Ásia plora. Á las esferras naturals, como a tragédia de Filipinas, se hi suma a maldat de l'hombre. Prou que as notícias que dende Síria nos ne plegan no fan sique empiorar. Prou que a situación d’os cristianos en Sri Lanka per cada dia se fa més difícil, encara que os médios —os guviernos— callen. Prou que en China a represion per cada dia ye més salvage. Prou que, disgraciadament, no'n son es unicos casos, tamien en Mianmar a comunidat cristiana ye vitima d’a violéncia e l’ódio.
En este olbidato país, l'obidato conflito entre l’eixercito e os independentistas d’o Kachin Independence Army, n’o norte d'a nacion, ha feito fuyir d’as suyas casas á bels dos mil Kachin, una étnia de religion predominantement cristiana, que sofren dende fa meses esta guerra amagata.
A denúncia ye d’a Caritas local que da treslat de situacions en que as poblacions desaloixatas han havito á permaneixer raconatas durant més de tres semanas sin que fues autorizata a creacion d’un corredor humanitário.
Ya o pasato junyo, a organización Christian Solidarity Worldwide, denunció autos de gran violéncia per parte d’as tropas guvernamentals cuentra a comunidat cristiana, fendo referéncia á l’estricalle d’ilésias e lugarons en ixa region de l’antiga Birmánia.
Como ye o suyo costumbre, l'occident ex-cristiano se fa o mundiu. Vergüenya ta nusatros.

viernes, 22 de noviembre de 2013

Per lo futuro


lunes, 11 de noviembre de 2013

Pelegrinacion d'as Diocesis d'Aragon t'o Pilar

As diocesis d’Aragon pelegrinan t’o Pilar de Zaragoça o proximo sabado, 16 de noviembre, ta concluyir asinas l’Anyata d’a Fe que estió convocata per a suya Santidat o Papa Benedicto XVI.
O programa d’a pelegrinacion ye o siguient:
Á las 10.30: Acullita en a Casa d’a Ilésia en Zaragoça.
Á las 11.00: Auto religioso en a Seu. Será a oracion Testimónio d’os Mártirs: “A Fe profesata”
Á las 12.00: Misa solemne en a Basilica d’o Pilar: “A Fe celebrata”
Á las 16.00: Tamien en a Basilica d’o Pilar, concierto de mosica sacra e una pregária final como signo d’o ninvio de toz os participadors t’a mision evangelizadera d’a Ilésia: “A Fe vivita”.

viernes, 8 de noviembre de 2013

Mala cendella tos creme

Que haigamos á veyer esto en casa nuestra:
Grácias, PPSOE. Mala cendella tos creme. Mala cendelle creme á la vuestra democrácia.

martes, 5 de noviembre de 2013

Cavo d'anyo

Alba (Dawn Song)
As cool as the pale wet leaves
of lily-of-the-valley
She lay beside me in the dawn
                           Ezra Pound


Alba (albata)
Fresqueta como as esbufalitas fuellas humedencas/ d’os aboços d’a val/ á l’alba ella jace á o mio canto//


jueves, 31 de octubre de 2013

As almetas

“Ái, o ninon, tiene l’almeta adormita” se coneix que me diciva lola quan yere chiquinin e o suénio me burniava. “Ái, o ninon, tiene l’almeta adormita” les ha dito mama á toz os mios fillos —á toz os suyos nietos— mientres son estatos chiquinins e o suénio los ha burniatos.
Perque as almetas siempre son estatas presents en a nuestra cultura montanyesa. Quan o pastor matava bel cordero e arrullava a suya almeta á o teito d’a mallata. Quan os mocez querevan fer miedo á os suyos germanos chiquez e les contavan histórias d’almetas e totons. Quan as lolas u as mairs cunavan á o caganiedos d’a casa á o canto d’o fogaril mientres a suya almeta pura tornava t’a pureça d’o suénio de qui no tiene memória. Reals e irreals de vez, amables e ixorrontadras, as almetas yeran una preséncia quasi diária en as nuestras vidas. Més que més ta estes dias, quan octubre se torna noviembre, s’alcorçan os dias  e a fredor se fica á escuso en os nuestros cuerpos e en os nuestros pensamientos viellos e nuevos á un tiempo.
En casa nuestra, —en totas as casas d’o lugar— ta Toz os Santos, encendévanos lampas e velas en ricuerdo d’os nuestros difuntos. Con carinyo nos mirávanos as suyas fotos e con devocion reçávanos o rosário per lo suyo eterno discanso. Mesmo les févanos un puesto en a cadiera, á o canto d’o fogaril, en a casa que yera estata —que yera encara— casa suya.
Perque os difuntos siempre son estatos rispetatos en a nuestra cultura montanyesa. Per ixo lo dos de noviembre toz ívanos ta misa e metévanos una vela en o nuestro banco d’a ilésia. Per ixo lo dos de noviembre as campanas tanyevan á difuntos cada hora e os vivos no févanos mica rúdio sino que visitávanos as fuesas d’os nuestros, que hévanos adreçato con flors, e o mosen hi feva un responso e dimpués toz juntos, os vivos e tamien —en bella mida­— os muertos minjávanos uegos e almendras e lenganiças, que hévanos replegato en una plega, e confirmávanos os nuestros vinclos, o nuestro sentimiento de comunidat, con o sano goyo de qui ye en paz con o suyo pasato e con o suyo present —con os suyos pairs e os suyos fillos­— e sabe que a vida nunca s’amorta en qui se mantiene fiel á las suyas tradicions.
Perque una cosa yera a nuestra nueit d’as almetas e una atra ­—diferent de tot— este fastioso halloween irreverent que nos quieren fer vivir agora. Perque una cosa yera a nuestra cultura montanyesa e una atra ­—diferent de tot— este bofo mundo sin sentito que nos quieren fer vivir agora.

martes, 29 de octubre de 2013

Consagracion d'as relíquias d'os beatos mártirs


Como informávanos fa bels dias, a diocesis de Balbastro-Monçon, diocesis mártir d’Espanya, vivió o domingo una jornata de fiesta mayor con a recepcion d’os repuis d’os 18 beatos mártirs d’o monestério d’o Pueyo e d’es dos ‘curetas’ de Monçon. En dos solemnes e multitudinárias ceremónias eucaristicas, launa de maitino en o santuário d’o Pueyo e laotra de tardis en a seu de Monçon, se consagron as suyas relíquias per parte d’o cardenal Antonio Cañizares, o bispe de Balbastro-Monçon, Alfonso Milián, e os abaz d’os monestérios de Leyre e Monserrat.
En a ceremónia d’o Pueyo se consagró o nuevo altar e en a de Monçon o retablo feito per a escuela municipal de talla. Totas as dos ceremónias conton con una ampla preséncia d’es mósens d’a diocesis, fiels e familiars; dic’o punto que as autoridaz civils que bi yeran, mesmo bels representants d’o guvierno d’Aragon, no pudon aclisar a grandária d’as consagracions. 

domingo, 27 de octubre de 2013

En a festividat de Cristo Rei

eiusmodi malorum colluviem in orbem terrarum idcirco invasisse quod pleriqne mortalium Iesum Christum sanctissimamque eius legem cum a sua ipsorum consuetudine et vita, tum a convictu domestico et a re publica submoverant; sed etiam fore nunquam ut mansurae inter populos pacis spes certa affulgeret, usque dum et homines singuli et civitates Salvatoris Nostri imperium abnuerent ac recusarent.

            
no solo este amiro de mals heva invadito a tierra, perque a mayor parte d’os hombres se’n hevan aleixato de Gesu Cristo e d’a suya lei santiça, igual en a suya vida e costumbres como en a família e en a guvernacion d’o estato, sino tamien que nunca no brilaria una asperança cierta de paz duradera entre os pueblos mientres os individuos e as nacions negasen e refusasen o império d’o nuestro Salvador.                                                                                    
(Pio XI, Carta Enciclica Quas primas, 1925)

lunes, 21 de octubre de 2013

(In)dignidat nacional

Si b’hes dignidat en Espanya, nos n’irinos d’Europa. D’ixa Europa que hue nos quiere fer soltar á asesinadors e violadors e tota mena de criminals multiples. Pero, claro, si b’hes dignidat en Espanya, nunca no havrinos entrato en ixa Europa que hue nos quiere fer soltar á asesinadors e violadors e tota mena de criminals multiples. Ixa Europa que ahiere nos fació desamontar tota a nuestra indústria e controló a nuestra produccion agrária e ganadera ta que agora consumamos productos estrangers. Ixa mesma Europa que dicta os nuestros presupuestos economicos e morals —presupuestos de corrupcion e pobreça— e nos fa regirar en as vasueras d’o mundo moderno ta tener una miséria que malminjar.
Si b’hes dignidat en Espanya, nos n’irinos d’Europa. Pero, claro, si b’hes dignidat en Espanya, nunca no havrinos aprevato a constitucion que nos menó —de buen implaz e con a riseta en a nuestra malfarchata cara sind’alma— dica este país que hue, mientres regira en as vasueras d’o mundo moderno ta tener una miséria que malminjar, veye como ixa Europa d’a que havrinos á ir-nos-ne, ixa Europa n’a que nunca no havrinos á haver-bi entrato, torna á desigir-nos un sacrifício humano ta honrar á ixe falso dios sanguinoso que ye o Nuevo Orden Mundial.
Si b’hes dignidat en Espanya, nos n’irinos d’Europa. Pero, claro, si b’hes dignidat en Espanya, dinantes farinos disapareixer estes políticos dimoniacos —esta democrácia d’o diaple— que hue tornan á fer-sen satisfeitos a rialleta en veyer cómo se siguen cumplindo toz os puntos d’o suyo plan sin que o pueblo espanyol gose tartir sisquiera.

jueves, 17 de octubre de 2013

L'autarquia, o més justo d'os comércios

Se’n charra muito d’o comércio justo. Diz que ye una ferramienta ta solucionar os problemas d’explotacion que enduran os treballadors d’os païses més pobres. Ciertament, ye una buena ideya; encara que siempre hemos á malfiar d’as iniciativas que empentan institucions como a ONU e refirman organismos como a Comision Europeua.
Per ixo mesmo, per a menaça que suposan as entidaz que sustienen o Nuevo Orden Mundial, me creigo que millor que o comércio justo ye o comércio justo de proximidat. E, ademés, este comércio justo de proximidat esdeviene en tautica de resisténcia cuentra o sanguinoso capitalismo que nos afoga, que nos quiere á toz esclavos d’a suya angruciosa Globalizacion.

Ye menister que as instáncias que deciden sobre as nuestras vidas tornen á estar amanatas á nusatros en puesto de pender n’os intereses d’uns mercatos que no tienen garra vinclo con a nuestra realidat, no solo que economica, sino social e cultural; uns mercatos que no tienen garra vinclo con a nuestra eséncia.
Si no aconseguimos que economia dixe d’estar un sinonimo de finanças e especulacion ta tornar á nombrar os instrumentos que l’hombre fa servir ta cubrir, satisfactoriament, as suyas nesecidaz materials —sin amortar as suyas nesecidaz esprituals— no saldremos nunca d’esta crisis que nos secute dende os sanguinosos dias d’a Revolucion Francesa, ixa esferra que substituyó l’autoridat reyal per una inexistent igualdat, querió fer disaparixer a Religion en pagas d’una falsa raçon e saya de prostituyir a familia con tota mena d’aberracions antinaturals. No ye d’almirar, altalle, que a sociedat s’esmicace quan toz os vinclos tradicionals de solidaridat que hi naixevan e la mantenevan s’han feito esclatar.
Á la hora de consumir, deverinos pues fer-nos muito cargo d’a mena d’economia e d’a mena de valuras que somos aduyando á refirmar. Si yo perteneixco á una comunidat con vinclos de dependéncia entre os suyos miembros, me fa buena honra cudiar-la e m’embreco en o suyo mantenimiento e progreso: compro o pan n’o forno d’a mia carrera, perque o fornero comprará os libros n’a mia librería; treballo ta amillorar a educacion d’a escuela, perque os mios fillos bi iran bel dia. No ye egoïsmo, ye solidaridat. Si compro es produtos que se seigan producitos en a mia región, participo en un intercámbio con os mios vicinos n’o que toz salimos beneficiatos. Sin aproveitar-nos, sisquiera aparentement, d’as inhumanas condicions laborals d’os treballadors d’atras nacions e sin olbidar-nos-ne d’as conseqüéncias medioambientals: si compramos produtos criatos u fabricatos luen d’o país, estricallamos o médio ambient per lo transporte d’as mercadurias, o fomento de monocultivos insustenibles, u o emplego de conservadors nocivos.
Á la finitiva, o comércio justo de proximidat favoreix l’autarquia e l’autarquia ye a millor ferramienta ta que un país guarancie a suya existencia e honor, a suya dignidat e independéncia de vez que guarancia l’honor e a dignidat e a libertat d’os suyos connacionals.
Refirmenos o comércio justo e l’autarquia. Per lo nuestro present. Per lo futuro d’es nuestros.

lunes, 14 de octubre de 2013

Més ceremónias en honor d'os nuevos mártirs

Como ye de dar, a diocesis de Balbastro-Monçon tamien celebra n’a tierra nuestra a beatificacion d’os nuevos mártirs, entre os que bi son “os curetas de Monçon" e os 18 benedictinos d’o Monestério d’O Pueyo.
Asinas, o sabado 19, os bispes de Uesca-Jaca e Balbastro-Monçon presidiran una eucaristia n’a ilésia d’Aflor ta celebrar a beatificacion d’o fillo d’este lugar d’o Semontano, José Jordán, uno d’os “curetas” asesinatos salvagement per os criminals partidários d’a criminal 2ª R.I.P.ublica (anti)espanyola.
Á l’atro’l dia, b’havrá una eucaristia de maitino n’o santuário d’O Pueyo con o translato d’as relíquias d’os mártirs e a consagracion d’o nuevo altar adedicato á os nuevos beatos. De tardis, se ferá una misa en a Seu de Monçon, t’a que bi iran toz os bispes aragoneses, e se hi consagrará un atro altar feito per a Escuela Municipal de Talla. O cardenal Cañizares presidirá esta eucaristia.
Ademés, o sabado 26 d’octubre, á las 6 d’a tardi, se’n puyará en procesion dende a Puerta d’o Sol dic’o Santuário d’O Pueyo con 18 tallas de fusta d’os mártirs, an que a Virgen los recibirá, e serán entronizatas as imágens en diferents puestos d'o templo. 

sábado, 12 de octubre de 2013

Bendita e lovata

Bendita e lovata hi seiga a hora en que Maria Santiça venió en carne mortal ta Zaragoça. Per siempre seiga bendita e lovata.

miércoles, 9 de octubre de 2013

Morion chilando ¡Viva Cristo Rei!

Encara que no calga, simplament ricordar-tos que o domingo 13 d’octubre (D. m.) seran beatificatos 522 mártirs asesinatos per as clicas royas d’a sanguinosa 2ª R.I.P.ublica (anti)espanyola. L’auto, beatificacion e Santa Misa, se ferá á las 12,00 en o Compleixo Educativo (antiga Universidat Laboral) de Tarragona. Ya sabez que b’ha diferents pelegrinacions organizatas —per eixemplo dende Balbastro, que ta ixo entre os 522 mártirs beatificatos bi son os 18 benedictinos d’O Pueyo— e que podez aproveitar as celebracions en esfensa d’a espanyolidat de Catalunya que se feran o sabado 12 en Barcelona ta ir-bi.

En este VINCLO podez consultar totas as causas, leyer toz os nombres e veyer as suyas fotos. Que esto, ademés de memória, sí que ye história e no pas falórias.

miércoles, 2 de octubre de 2013

Fan esclatar una bomba en o Pilar

A nueit d’o 3 d’agosto de 1936, un avion d’as criminals fuerças aérias republicanas arrulló tres bombas sobre a Basilica d’a Nuestra Sinyora d’o Pilar. Milagrosament, as bombas no esclaton encara que a suya espoleta funcionava correctament.
Hue, 2 d’octubre de 2013, atros criminals menatos per lo mesmo ódio anticatólico han quiesto destruyir, de nuevas, o templo més amato per es aragoneses.
Que Dios los perdone á els per a suya accion covarde, e á nusatros per a nuestra covarde inaccion.


martes, 1 de octubre de 2013

Beatificacion de mártirs e dia d'a Hispanidat

A LigaTradicionalista, ha organizato viages dende diferents ciudaz d’as Espanyas ta que toz os que asinas lo deseyen puedan asistir o domingo 13 d’octubre (D. m.) á la beatificacion d’os 522 nuevos mártirs espanyols torturatos e asesinatos per a sanguinosa Segunda R.I.P.ublica anti-espanyola dinantes e durants a gloriosa Cruçata de Liberacion. A ufierta incluí o viage en autobús e l’alox en Tarragona á buen preu. Como se hi vei debaixo, uno d’es viages ye dende Zaragoça:

Ademés, o sabado 12 d’octubre, fiesta d’a Hispanidat e dia prévio á la beatificación, a Liga Tradicionalista, que participa activament en a organizacion d’os autos en esfensa d’a espanyolidat de Catalunya, ha organizato un amplo programa de celebracions en a ciudat condal: VEYER VINCLO.
Qué millor manera de celebrar o dia d’o Pilar?

sábado, 28 de septiembre de 2013

Espanya somos toz

Espanya somos toz. Espanha èm toti. España somos toos. Espainia gara guztiak. Espanya som tots. Espanha somos todos. España somos todos.

viernes, 20 de septiembre de 2013

Unas parolas de Joseph Ratzinger

Me creigo que hue ye menister ricordar una encertata reflexion d'o tamien Papa actual Benedicto XVI que aparixeva n'o libro Commentary on the Documents of Vatican II:
Over the pope as expression of the binding claim of ecclesiastical authority, there stands one’s own conscience which must be obeyed before all else, even if necessary against the requirement of ecclesiastical authority. 
(J. Ratzinger: H. Vorgrimler (ed.), Commentary on the Documents of Vatican II, New York 1967, vol. V, 134).

Una verdat simpla e clara: “Per dencima d’o Papa como exprision d’a vinculant demanda de l’autoridat eclesiastica, bi ye a própia conciéncia, á la que bi ha que obedeixer antes que tot l’atro; mesmo, si ye menister, en cuentra, d’o que desija l’autoridat eclesiastica.”
Una verdat que ye menister ricordar hue. Simplament e clara.

  

martes, 10 de septiembre de 2013

D'Espanya i catalans


jueves, 5 de septiembre de 2013

Os islamistas siguen masacrando á os cristianos sírios

No dixan de plegar terribles notícias d’a tragédia d’os nuestros germanos en Síria. Asinas, ahiere mesmo asesinadors yihadistas ixes criminals á os que os criminals guviernos d’Isarel e os Estatos Unitos, con a incondicional complicidat d’os criminals guviernos monyacos d’a Union Europea, quieren fer parixer heroicos luitadors per a libertat en puesto d’a crica de terroristas que hi son— ocupavan un puesto militar en a entrata d’o lugar de Maaloula e dende el enrestivan con obuses e ametralladeras antiaérias o centro d’a villa per més de seis horas. 
Maaloula, que se troba á 55 km á o norte de Damasco, ye un d’os més coneixitos lugars cristianos de Síria. Os suyos habitadors, cristianos grieco-latinos n’a suya mayoria, charran arameu, a luenga d’o nuestro Sinyor Gesu-Cristo. O lugar deve o suyo renombre á las casas-espelungas poblatas dende os primers sieglos d’o cristianismo.
A salvage enrestita s’ha feito bels días dinantes d’a celebracion d’a exaltacion d’a Santa Cruz celebrata toz os anyos o 14 de setiembre. Ademés, cal sinyalar que n’o lugar bi ye o monestério de Mar Takla, construyito arredol d’a tumba de santa Tecla, que se celebra o 24 d’este mes.
L'Asociación Cruz de San Andrés ha convocato lo sabado 7 de septiembre concentracions devant d'as embaxatas d'os Estaos Unitos ta reçar per a paz en Síria e en tot o mundo. Més informacion en este vinclo.
Tamien cal ricordar as recients declaracions de Gregório III, Patriarca greco-melquita d'Antioquia, Aleixandria e Gerusalén en comunion con Roma, sobre a intervencion d'os Estatos Unitos en a suya pátria.  Més informacion aquí.
Ye a hora de que os cristianos d'occident emprencipiemos á reaccionar en esfensa d'os nuestros germanos arabes e aturemos o genocídio anticristiano que refirman os nuestros própios guviernos.

martes, 3 de septiembre de 2013

Unas parolas de Gilbert Keith Chesterton

Impartiality is a pompous name for indifference, which is an elegant name for ignorance.
A imparcialidat ye un nombre fachendoso t'a indiferiéncia, que ye un nombre elegant t'a ignoráncia.
Gilbert Keith Chesterton. The Speaker (15 d’aviento de 1900)

martes, 20 de agosto de 2013

A Batalla d'o Mont de Torrero

En estes días de falsas memórias e irreals histórias, no ye d’almirar que beluns quieran fer pasar una guerra de succesion per una guerra de secesion. Asinas, en muitas d’as actuals regions que perteneixion á la Corona d’Aragon bi ha personajoz que quieren fer d’a Guerra de Succesion Espanyola de primers d’o sieglo XVIII (1701-1713/1715) una guerra de liberacion nacional u qualcosa parellana. Prou que ye mentira. Entre atras cosas, basta con ricordar que aquí, en Aragon, muitas ciudaz e lugars como Jaca, L’Aïnsa, Canfranc, Taraçona —e tot o semontano d’o Moncayo: Tabuenca, Tierga, Trasobares, Aranda, etc.—, Borja, Caspe, Fraga, Albalate de l’Arçobispe —e tota la suya redolada: Alcorisa, Alloça, Arinyo, Urrea, Híjar, Mediana, etc— yeran fiels á o candidato Borbon. Perque no estió ixa una guerra entre castellanos e aragoneses sino entre partidários d’a Casa d’os Habsburgo e partidários d’a Casa de Borbon. Ye dicir, monarquicos espanyols toz os dos bandos.
A mesma capital d’o Reyno, a inmortal ciudat de Zaragoça, mudó bellas vegatas a suya leyaltat seguntes soflavan os vientos d’a guerra.
O caso ye que o 20 d’agosto de 1710 as tropas d’os dos candidatos s’enfrontinon en o mont de Torrero de Zaragoça. D'un costato as tropas leyals á o monarca Carlos III d'Aragon, e d’un atro os leyals á o tamien monarca Felipe V. A superioridat numerica d'os primers los aduyó á ganar a batalla aconseguindo una victória que les permitió foragitar á os felipistas d'os territórios d'a Corona d'Aragon. 
Á l’atro’l dia entró trunfal Carlos III en a capital aragonesa. Pero ni Aragon recuperó altalle a suya independéncia ni la heva perdito dinantes o  29 de junyo de 1707 con os decretos de Nueva Planta. Feva sieglos que Aragon yera un d’os alacez d’a gloriosa Monarquia Hispanica. Sisquiera torne luego ixa Institucion con un Rei legitimo e o buen guvierno que o nuestro pueblo mereix.

lunes, 12 de agosto de 2013

Os nuestros problemas


Our problems stem from our acceptance of this filthy, rotten system. (Dorothy Day)


Os nuestros problemas dimanan d'a nuestra acceptacion d'este sistema porquiço e podreixito (Dorothy Day)

domingo, 4 de agosto de 2013

Unas parolas de José Antonio

Fa poco me diciva un (buen) amigo mio que, encara que nunca no yera estato nacional-sindicalista, per cada dia yera més joseantoniano. Tampoco no soi estato yo nunca falangista, pero ixo no m’escusa de reconeixer os muitos meritos —e os muitos demeritos— que o pensamiento de José Antonio Primo de Rivera ofreix.
En as viespras d’as esleccions de 1936, José Antonio fació un discurso n’o Cinema Europa de Madrid. O discurso, publicato en o numbro 31 d’o semanário Arriba o 6 de febrero de 1936, seria prohibito bels meses dimpuesas en a Espanya nacional per lo suyo contenito revolucionário. Contenito que, en quasi toz os suyos puntos, qualsiquier tradicionalista refirmaria sin dandalos. Ta contrimuestra, en reproduzco bellas ringlas u, millor, las paso t’a nuestra luenga; que me creigo que dica agora no s’heva traducito á l’aragonés á José Antonio.
O capitalismo liberal desemboca, necesariament, en o comunismo. No b’ha més que una traça, funda e sincera, d’evitar que o comunismo arribe: tener a valor de desamontar o capitalismo, desamontar-lo per aquels mesmos á es que favoreix, si ye que en veras quieren evitar que a revolucion comunista allere as valors religiosas, esprituals e nacionals d’a tradicion. Si lo quieren, que nos aduyen á desamontar o capitalismo, á implantar l’orden nuevo. Esto no ye solo que un quefer economico: esto ye un alto quefer moral. B’ha que tornar á es hombres o suyo contenito economico ta que tornen á plenar-se de substáncia as suyas unidaz morals, a suya família, o suyo grémio, o suyo monecípio; b’ha que fer que a vida humana se faiga atra vegata preta e segura, como estió en atros tiempos [..]
Discurso prenunciato en o Cinema Europa de Madrid o dia 2 de febrero de 1936 e que replega reflexions de tot aplicables á l’actual Espanya si queremos vencer á o Guvierno d’Ocupacion Mundial que nos oprime.

sábado, 27 de julio de 2013

Unas parolas de Hilaire Belloc

O 27 de júlio de 1870 naixeva en La Celle-Saint-Cloud, Fráncia —de pair francés e mair inglesa— o escritor, historiador, asayista, politico e, més que més, catolico eixemplar, que estió Hilaire Belloc.
D’entre as suyas muitas reflexions, hue queremos ricordar esta alverténcia:
The story must not be neglected by any modern, who may think in error that the East has finally fallen before the West, that Islam is now enslaved—to our political and economic power at any rate if not to our philosophy. It is not so. Islam essentially survives, and Islam would not have survived had the Crusade made good its hold upon the essential point of Damascus. Islam survives. Its religion is intact; therefore its material strength may return. Our religion is in peril, and who can be confident in the continued skill, let alone the continued obedience, of those who make and work our machines? ... There is with us a complete chaos in religious doctrine.... We worship ourselves, we worship the nation; or we worship (some few of us) a particular economic arrangement believed to be the satisfaction of social justice.... Islam has not suffered this spiritual decline; and in the contrast between religious certitudes still strong throughout the Mohammedan world lies our peril.
            Hilaire Belloc, The Crusades: the World's Debate (1937)
A história no deve estar descudiata per garra hombre moderno, que puede creyer-se per error que l’orient ha caito á la fin devant d’occident, que l’Islam ye agora esclavizato, lo menos á o nuestro poder politico e economico, si no á la nuestra filosofia. No ye pas asinas. O islam pervive n’o esencial; e l’Islam no havria pervivito si a Cruçata hes mantenito en o suyo poder ixe punto esencial que ye Damasco. O islam pervive. A suya religion ye intacta, doncas a suya fuerça material puede tornar. A nuestra religion ye en periglo, e quí puede tener confiança en a estrúcia contina, per no charrar d’a contina obediéncia, d’os que fan e fan servir as nuestras maquinas? ... Entre nusatros bi ha un completo caos en a doctrina religiosa .... Nusatros nos adoramos á nusatros mesmos, adoramos a nacion; u adoramos (bels poquez de nusatros) un regimen economico particular que se hi creye que satisfá a justícia social .... O islam no ha sofrito esta decadéncia espritual e n’o contraste entre certituz religiosas, cerenyas encara en tot o mundo musulman, bi ye o nuestro periglo.
Solo que una Fe cerenya vencerá, de nuevas, á la menaça mahometana. Solo que un Cristianismo militant nos ne guardará d’o periglo musulman. Ye menister que os cristianos no l’olbidemos. Ye menister que os cristianos nos devantemos cuentr’os traidors guviernos anticatolicos que nos podreixen e faigamos posible l’asperança. Diz que en Hongria u mesmo en Fráncia ya ha feito garras a reaccion. Dios quiera que Espanya imite luego o suyo eixemplo e totas as atras nacions europeas lo sigan decamin. Perque, e como tamien nos ricordó Belloc: the faith is Europe and Europe is the faith. Germanos, ye hora de levantar argüellosos a Santa Cruz: A fe ye Europa e Europa ye a fe.