martes, 27 de septiembre de 2011

Cuentra o nacionalismo

B’ha dos maçadas sobre o nacionalismo que, per errónias, no solo no me fan mica goi sino que me pareixen periglosas de tot. Ta caramuello, son dos ideyas que se repiten de contino.
A primera ye ixe topico de que o nacionalismo ye una malotia que se cura viageando. Pos no, o nacionalismo no solo no se cura viageando, sino que no se cura ni sisquiera con a verdat. O nacionalista aragonés siguirá pensando que Aragon perdió a suya independéncia en 1711, encara que totas as fuents historicas le preven que a Guerra de Sucesion estió una guerra civil espanyola que enfrontinó á os partidários de dos aspirants á la Corona d’Espanya, e que en Aragon, como en tos os puestos, b’havió gent que luitó per os Áustrias e gent que luitó per os Borbons. Ixo rai, o nacionalista aragonés charrará de tropas foranas invadendo lo Reino e aragoneses luitando per a suya soberania. Igual como o nacionalista catalan, que toz os once de setiembre repite una mentira parellana sobre a mesma guerra.
Tot nacionalista nega la realidat perque se comporta como un adolescent que no sabe que menar-se per es suyos concietos. Yo tiengo dreito á... ye a suya frase favorita, e a suya inmatura voluntat ye a unica lei que respecta. Igual como lo jovençano que se crei que a el as drogas no le feran res, u que puede vulcar contenidors u cremar autos sin que o codigo penal le impose garra castigo, o nacionalista se piensa que él tiene toz os privilégios e ye per dencima de qualsiquier lei.
E ixo ye asinas perque o nacionalismo ye una grau patologia. Una patologia que ye fruito d’a crisis general que secute a nuestra sociedat dende que o liberalismo ha ito fendo pitanças toz os alacez d’a nuestra civilizacion. Quan as revolucions —burguesas u obreras— estricallon l’orden tradicional e nos impuson esta nueva sociedat refirmata sobre l’ódio entre os suyos components —a luita de clases—, toz os suyos esfuerços, tota la suya estratégia, s’han enfilato enta un unico ogetivo: fer disaparixer a organizacion natural d’os pueblos que se basava en l’amor a la Religion e a la Pátria. Como lo internacionalismo —esfendito per liberals u marxistas u anarquistas— no ha enradigato mica en o pueblo, ixas ideologias criminals huvon á inventar-sen a falsedat d’o nacionalismo como cuentrapunto á o natural patriotismo d’o ser humano. Per ixo e á la fin, o nacionalismo refleixa perfectament totas as misérias que acaramullan á lo bofo hombre moderno.
A segunda ideya sobre o nacionalismo que m’encarranya arrienda ye ixe atro topico que lo presenta como una conseqüéncia d’o centralismo. Tamien ye falsa. Si o nacionalismo naixés como reaccion á o poder d’os estatos tendria qualque virtut. Disgraciadament, no ye o caso. Ya hemos dito que o nacionalismo naix —sin atra raçon que subvertir l’orden natural— d’a man d’o liberalismo. E que marxistas u anarquistas —fillos d’os liberals toz os dos— lo fan servir ambute ta envilecer a sociedat.
Ademés, basta con fer una golladeta á la nuestra história recient ta veyer que ye con esta democrácia, e o suyo estato d’as autonomias, quan o problema deseparatista —inexistent dinantes d’as revolucions liberals d’o sieglo XIX— ye creixito dica fer-se un cáncer. Qué fuerça teneva o independentismo basco durant o franquismo? No pas guaire, no verdat? Pos agora mesmo guviernan a Diputacion de Guipúzcoa. O mesmo, u parellano, se puede decir d’o nacionalismo catalan, gallego, aragonés u canário.
Si l’eixemplo no convence, faigamos a golladeta ta part de Fráncia. Si o nacionalismo surtís como reaccion á o centralismo, en o estato més jacovino d’o mundo os nacionalistas havrian á estar legion. Justo lo contrário. Á penar d’as quantiosas subvencions d’a Generalidat catalana u o guvierno autonomo basco ni o nacionalismo catalan ni o basco —ni l’occitano u o breton u o corso— tienen mica representacion —ye decir, mica poder— en as suyas regions.
Nos feria honra no olbidar estes feitos. A trista realidat ye que en esta Espanya embrutecita an que vivimos, a unidat d’a Pátria ye menaçata seriosament per un enemigo muito perigloso. Me temo que cuentra o nacionalismo no se luita solo charrando de fueros regionals, se luita charrando d’Espanya. En toz os nuestros idiomas, prou que sí. Pero siempre Espanya.

miércoles, 21 de septiembre de 2011

Ensinyança concertata

Se’n charra arrienda estes dias. A mesma cancioneta siempre: una plaça escolar ye muito més barata n’a escuela concertata que n’a escuela publica. No sé si ye verdat. Quasi asegurarí que no. Seguntes me contan muitos amigos —os mios fillos van t’a escuela publica, e firme contentos que en somos, pero quasi totas as mias coneixéncias mandan á la suya mainada t’a concertata— en a escuela concertata no se fa sique pagar condutas per tot. Conque no tiengo guaire claro que a ensinyança concertata seiga prou més economica. Ni sisquiera me se da mica.
Yo naixié —e creixié— en un chiquet lugaron d’o Sobrarbe an que no b’heva escuela. Toz os dias me’n levavan en auto t’o colégio d’un atro lugar. Dimpués me’n levavan toz os dias en autobús t’o instituto de L’Aïnsa. Soi seguro de que a mia plaça escolar —igual como a d’es mios germanos, igual como a de tantos atros ninos de l’Aragon rural— ye estata siempre prou més cara que ixa mesma plaça en qualsiquier colégio d’a ciudat de Uesca u Zaragoça. Casualment, no b’ha garra centro concertato en tot o Sobrarbe. Se coneix que no ye negócio. Totas as escuelas, doncas, hi son publicas.
Perque o gran problema d’a escuela concertata ye justament ixe, que ye concertata. Asinas, a ensinyança religiosa ya quasi no existe en Espanya, agora ye ensinyança concertata. Una ensinyança que, en quasi toz os casos, no transmite pas a moral catolica. Ya no b’ha cleigos en as aulas, solo que profesors. Profesors que, en demasiatas ocasions, ensinyan una história d’Espanya acaramullata de mentiras. Profesors que, en demasiatas ocasions, ensinyan una envista de l’hombre, d’a família e d’a sociedat, aleixata de tot d’o Magistério d’a Ilésia. Profesors que, á la fin, en demasiatas ocasions, ni sisquiera son catolicos practicants sino tot o contrário.
Ricordemos qué oposicion fiçon os centros concertatos á la enatiça asignatura d’educacion t’a ciudadania. Ni brenca ni meya. Res. No seiga que perdamos o concierto. Veigamos en qué valors creyen os ninos, os jóvens, que rematan a suya educacion en os colégios concertatos. Hedonismo, relativismo e materialismo. Pero ixo rai. Mientres que no perdamos o concierto, toz contentos.
O problema d’es colégios concertatos espanyols ye que se pareixen á saber-lo á os nacionalistas catalans: solo les precupan que os suyos diners, solo buscan que o concierto economico.

miércoles, 14 de septiembre de 2011

Esfendo camin

Confieso a mia ignoráncia: defuera de Luisa Fernanda Rudi, no conoxeive dica ahiereo nombre de garra component d’o nuevo guvierno d’Aragon. Entre atras cosas, perque o guvierno naixito d’as esleccions de mayo encara no ha feito res ta mereixer o mio interés. E quasi ye millor que continen asinas, que como les dé per actuar, será mesmo pior.
Pero ahiere siento en a rádio que o consellero de facienda d’o guvierno d’Aragon ha presentato un diz que plan ta alcorçar o gasto publico. No criticaré ixe diz que plan, encara que no seiga que a bofa estrolicadera que gosa fer, per un regular, o nuestro politicamen. No, me centraré en o consellero. E no en o feito de que baladroneye de liberal atros balloqueyan de marxistas con 300.000 euros en fundos d’inversion manullatos per os mercatos capitalistas; prou sabemos que o politicamen pátrio esfiende tota mena d’esclavitut laboral e qualsiquier privilégio economico. No, hue charraré, u escriviré, sobre o pasato mosical d’o nuevo consellero. Perque, no sé si dinantes de fer-se liberal u mientres ya lo yera, o sinyor Garcés estió cantautor. Mesmo actuó en Nueva York con Labordeta. No sé si ixa u belatra d’as suyas actuacions mosicals estió subvencionata, pero sí sé, e de buenos corros, que l’agora consellero grabó un disco en aragonés. O disco, que pagó o Consello d’a Fabla Aragonesa, se clamava Fendo camín (1983) e yera malo. Malo que en pudiva. Talment b’haiga encara bella cinteta u bel vinilo a la venda per si belun quiere comprevar-lo. A cosa ye que o Consello d’a Fabla Aragonesa le paga un disco a o sinyor Mario, que se coneix que heva feito publico o suyo deseyo de grabar en a nuestra luenga, en unas envueltas en que a grabacion d'un LP, mira-tos cuántos discos se grabon en Aragon en 1983, yera tot un privilégio. Como lo disco no tiene mica exito ¿he dito ya que o disco yera malo, malo que en pudiva?o sinyor Garcés s’adedicará a criticar d’espeso a os que hevan meso os diners e as ganas ta que el grabás a suya obra. No sé si ixos malos modos u ixe sentito d’a gratitut e de l’autocritica l’havrá aduyato en a suya, esta sí, exitosa carrera politica, pero me sansonio que prou.
Asinas que quan ahiere siento en a rádio que o consellero de facienda d’o guvierno d’Aragon, sinyor Garcés, ha presentato un diz que plan ta alcorçar o gasto publico, no puedo dixar de deseyar que tienga un poquet més de taliento t’as finanças d’o que demonstró t’as cancions. E millors modos que no demonstró altalle.

martes, 13 de septiembre de 2011

A estratégia d'o Mal (e 2)

Nos guvierna o Mal. Dende fa tiempo. E a sociedat trasca. Grácias a la propaganda d’os meyos de comunicacion. Grácias a la desafalbetizacion que esparden escuelas e universidaz. Grácias a la complicidat de toz os partitos, més que més d’os que nos fan creyer que son l’alternativa quan esfienden o mesmo programa.
Tot ixo ye verdat, pero tot ixo seria perdemés si amplos sectors d’a Ilésia no fuesen estatos empestatos per os enemigos d’a Tradicion.
Dende os anyos 60 d’o sieglo pasato, a saber-los mósens espanyols –igual como es de muitos atros païses– enverenon as concéncias d’os suyos feligreses fendo-les creyer que Gesu Cristo yera estato o primer marxista d’a história, que a doctrina social catolica consistiva en a luita de clases, que a litúrgia no yera que una lasa estrolicadera, que muitos dogmas no yeran que falórdias; que a Religion no yera que politica.
Estes traidors no solo emporquion a memória d’os Mártirs d’a nuestra Cruçata, sino que fiçon naixer en buena cosa d’a jovenalla espanyola as mesmas ideyas criminals que levon t’o martírio á decenas de mils de catolicos á mans d’a republica asesinadera. Sin bels parrocos post-conciliars, ni o marxismo ni o nacionalismo hesen tenito guaire eco en a nuestra Pátria. A trista realidat ye que, sin bels parrocos post-conciliars, o terrorismo d’ETA, os FRAP u os GRAPO no hes existito nunca.
Os repuis, os reús d’ixa endonímia encara traqueteyan; e prou que se manifeston fa bellas semanas -aá o canto d’anarquistas, marxistas, drogadictos e homosexuals- cuentra a visita d’o Santo Pair. Yera de dar: estió Ratzinger qui dixó clara a doctrina d’a Ilésia devant d’a mal clamata Teologia d’a Liberacion. Son els, os que dicen esfender a deseparacion d’a Religion e o estato, os que quison fer politica con a Fe d’os nuestros pairs: a politica de l’ódio, a politica d'o Mal.
Amonico, apleret, o pueblo catolico rectifica e torna t’a Verdat. Millor tardi que no nunca. Pero cal que toz ricordemos que o Mal nos guvierna perque nusatros le dixemos. E cal, e ye menister, que o Santo Pair no olbide pas que o relativismo que caracteriza o nuestro tiempo no ye que una d’as conseqüéncias d’ixe falso ecumenismo que quereva esborrar a doctrina esfendita per os Pairs d’a Ilésia dende l’emprencípio d’o Cristianismo.
Perque sin os valors absolutos d’a Fe verdadera, nos trobaremos de nuevas desarmatos devant d’o Mal. Ixe Mal que nos guvierna dende fa muito. Dende fa demasiato.

lunes, 5 de septiembre de 2011

A estratégia d'o Mal

Nos guvierna o Mal. Dende fa tiempo. No solo dende que Rodríguez plegó en o poder. Dende fa 33 anyatas, si no més. Á lo menos, dende que un pueblo enganyato votó a constitucion que agora han reformato. Como si ixa reforma, si ixa constitucion, valés ta qualcosa.
Nos guvierna o Mal. Un Mal que quiere fer disaparixer tot o sagrato. Dende que un pueblo enganyato votás a constitucion de 1978, totas as leis que han ito aprevando os diferents guviernos no han tenito atro ogetivo que estricallar a família. Una vegata esborrata a família se puede esborrar qualsiquier cosa, dende a Pátria dic’a Religion, dende l’honor dic’o sentito comun.
Nos guvierna o Mal. E l’ha puesto fer perque siempre ha tenito a complicidat d’a dreita politica. A existéncia d‘a UCD, dinantes, e d’o PP, agora, solo ha servito que ta fer trascar, a buena cosa d‘os nuestros compatriotas, totas ixas midas enfilatas ent’a destruccion d’os valors tradicionals. Dende os periodicos e as rádios e as televisions e as peliclas. Dende as universidaz e as escuelas e os institutos. Toz os mensages que recibívanos e recibimos solo tenevan una intencion: dinamitar a família, alacet d’a sociedat.
Nos guvierna o Mal. Per qué no nos rebelamos? Quan o sistema vei que a gent ye amanata a esclatar fa servir as suyas estratégias. En primeras estió a UCD a que aprevó as primeras midas criminals mientres nos feva creyer que nos salvava d’a III republica. Dimpués estió o PP o que legitimó totas as politicas d’o PSOE mientres nos feva creyer que nos trayeva o bienestar economico e o patriotismo constitucional. Como agora ye imposible sustener a mentira e per cada dia menos gent vei á o PP como alternativa a o PSOE (“son toz iguals” ye a frase més repetita per es espanyols quan charramos de politica), o sistema ha creato lo 15 M. Aconsiguen asinas esbarrar a carranya d’una sociedat que empencipiava a veyer-bi a ruina moral en que o sistema nos ha enronato. Naix o 15 M e se fa creyer a la gent que a suya hora ye, a la fin, arribata. Cientos de mils de pairs de famílias e d’esqueferatos e de treballadors autonomos emplenan as carreras en manifestacions que demandan dignidat. Suénian con cambiar as cosas. Deseguida, o sistema mueve os suyos sicários, seqüestra o movimiento e lo fa aparixer como ye realment: una atra muestra de violéncia ultrazurdista. Os pairs de família e os esqueferatos e os treballadors autonomos pierden tota asperança e cayen de nuevas en l’apatia. Os repuis d’o 15 M empestan durant meses as plaças con a complicidat d’o sistema que los fiço naixer. “U o PP u o caos”, nos quieren fer creyer bels nuevos meyos de comunicacion que o suyo unico ogetivo ye refer a imagen d’o PP: o PP esfiende a vida,repiten en programas especials; ye en cuentra d’as unions homosexuals, soltan de cabo quan; ye un partito nacional que s’enfrontinará a os nacionalistas, pontifican en as suyas rufiertas; gestionará honradament e con estrúcias os recursos d’o Estato; meterá en trena a delinqüéncia e a inmigracion ilegal e bla, bla, bla. E o pueblo se lo creye perque fa 33 anayatas que dixó d’estar Pueblo ta no estar que Rabanyo.