sábado, 27 de julio de 2013

Unas parolas de Hilaire Belloc

O 27 de júlio de 1870 naixeva en La Celle-Saint-Cloud, Fráncia —de pair francés e mair inglesa— o escritor, historiador, asayista, politico e, més que més, catolico eixemplar, que estió Hilaire Belloc.
D’entre as suyas muitas reflexions, hue queremos ricordar esta alverténcia:
The story must not be neglected by any modern, who may think in error that the East has finally fallen before the West, that Islam is now enslaved—to our political and economic power at any rate if not to our philosophy. It is not so. Islam essentially survives, and Islam would not have survived had the Crusade made good its hold upon the essential point of Damascus. Islam survives. Its religion is intact; therefore its material strength may return. Our religion is in peril, and who can be confident in the continued skill, let alone the continued obedience, of those who make and work our machines? ... There is with us a complete chaos in religious doctrine.... We worship ourselves, we worship the nation; or we worship (some few of us) a particular economic arrangement believed to be the satisfaction of social justice.... Islam has not suffered this spiritual decline; and in the contrast between religious certitudes still strong throughout the Mohammedan world lies our peril.
            Hilaire Belloc, The Crusades: the World's Debate (1937)
A história no deve estar descudiata per garra hombre moderno, que puede creyer-se per error que l’orient ha caito á la fin devant d’occident, que l’Islam ye agora esclavizato, lo menos á o nuestro poder politico e economico, si no á la nuestra filosofia. No ye pas asinas. O islam pervive n’o esencial; e l’Islam no havria pervivito si a Cruçata hes mantenito en o suyo poder ixe punto esencial que ye Damasco. O islam pervive. A suya religion ye intacta, doncas a suya fuerça material puede tornar. A nuestra religion ye en periglo, e quí puede tener confiança en a estrúcia contina, per no charrar d’a contina obediéncia, d’os que fan e fan servir as nuestras maquinas? ... Entre nusatros bi ha un completo caos en a doctrina religiosa .... Nusatros nos adoramos á nusatros mesmos, adoramos a nacion; u adoramos (bels poquez de nusatros) un regimen economico particular que se hi creye que satisfá a justícia social .... O islam no ha sofrito esta decadéncia espritual e n’o contraste entre certituz religiosas, cerenyas encara en tot o mundo musulman, bi ye o nuestro periglo.
Solo que una Fe cerenya vencerá, de nuevas, á la menaça mahometana. Solo que un Cristianismo militant nos ne guardará d’o periglo musulman. Ye menister que os cristianos no l’olbidemos. Ye menister que os cristianos nos devantemos cuentr’os traidors guviernos anticatolicos que nos podreixen e faigamos posible l’asperança. Diz que en Hongria u mesmo en Fráncia ya ha feito garras a reaccion. Dios quiera que Espanya imite luego o suyo eixemplo e totas as atras nacions europeas lo sigan decamin. Perque, e como tamien nos ricordó Belloc: the faith is Europe and Europe is the faith. Germanos, ye hora de levantar argüellosos a Santa Cruz: A fe ye Europa e Europa ye a fe.

jueves, 25 de julio de 2013

Santo Patron d'as Espanyas

Sant Jaime o Mayor, u Sant Jayme seguntes s’escriviva en l’aragonés meyeval, Santo Patron d’as Espanyas, fue un d’os primers apóstols d’o nuestro Sinyor Gesu Cristo, igual como lo suyo germano Juan.
Seguntes reconta a tradicion, dimpués d’o Pentecostés —ent’a part de l’anyo 33­— l’apóstol
venió ta Hispánia á cumplir-hie a suya mision evangelizadera. Fue altalle, o dos de ginero de l’anyo 40, quan a Santa Virgen Maria se l’apareixió —en carne mortal— en a ciudat de Zaragoça. Sant Jaime e siete d’os suyos primers disciplos devanton una chiqueta capiella en o mesmo puesto an que a Mair de Dios los heva animato á siguir o suyo quefer misionero e heva participato á Sant Jaime o Suyo deseyo d’estar arroclata per toz os apóstols o dia d’a Suya Asuncion. Tornato pues ta Gerusalem, Sant Jaime bi fue martiriciato, per orden d’o rei Herodes Agripa I, enta l’anyo 43. D’alcuerdo con a tradicion, os suyos disciplos levon o suyo cuerpo per lo mar Mediterránio e siguindo a costa atlantica plegon en Galícia, an que lo interron en Iria Flavia. Allí o bispe Teodomiro lo trobó en o sieglo IX. Naixió asinas o Camin de Sant Jaime, una d’as fitas d’a Fe e d’a cultura europea.
Ixa devocion popular se veyó refirmata en a Espanya medieval per a miraglosa aduya que l’aparicion d’o santo proporcionó á o rei Ramiro I d'Astúrias en a victória devant d’os moros en Clavijo en l’anyo 844. Dende alavez, a invocación á Sant Jaime en a reconquista ye contina. No cal sique ricordar o chilo “Santiago, y cierra España” con que as tropas cristianas entravan en batalla, aconsiguindo victórias tan heroicas como a d’as Navas de Tolosa de l’anyo 1212. No ye d’almirar que a imagen de Sant Jaime Matamoros se continás fendo servir en a luita d’o cristianismo cuentra l’islam, per eixemplo en as guerras cuentra os turcos durant o sieglo XVI.
Tamien hue cal demandar l’aduya d’o Santo Patron en a luita cuentra toz os mals que nos menaçan. Tamien hue ye menister tener present a figura d’o Miles Christi.

jueves, 18 de julio de 2013

18 de juliol de 2013

18 de juliol de 2013. 77 aniversário d'o levantamiento d'o pueblo espanyol en esfensa d'a Religion e a Nacion. 
¿Qué se pensarian hue os heroes, os mártirs, d’a nuestra Cruçata de Liberacion en veyendo l’actual situacion d’a Pátria, ixa mesma Pátria per a que luiton vogals e sin dubdar? Fambre e miséria; corrupcion e delinqüéncia; inmoralidat e pervensions; deseparatismo e semision á o nuevo orden mundial; inmigracion masiva e descredito internacional; laicismo e desasperança. ¿Qué se’n pensarian hue os heroes, os mártirs, d’a nuestra Cruçata de Liberacion? E, més que més, ¿qué nos ne pensamos nusatros?

martes, 9 de julio de 2013

En a festividat de Santo Tomás Moro

Como toz sabez, santo Tomás Moro estió un pensador, teologo, politico, avogato, profesor, escritor e traductor inglés, que, ademés d’oposar-se á las heregias de Lutero u Tyndale, refusó o esbúrcie d’Enrique VIII e Caterina d’Aragon e se negó á acceptar l’Auta de Supremacia de 1534 que quereva fer d’o rei d’a Gran Bretanya caporal d’una ilésia nacional anticatolica. A suya fidelidat á Cristo le valió a cadena perpetua en primeras e a sentencia a muerte dimpuesas. Lo decapiton o 6 de juliol de 1534. As suyas zagueras parolas estion: I die being the King's good servant—but God's first («Muero en estando lo buen siervo d’o Rei, pero de Dios en primeras»).
Como encertadament sinyaló l’historiador Hugh Trevor-Roper, Moro estió o més santo d’os humanistas, o més humano d’os santos. («the most saintly of humanists, the most human of saints»)
Tomás Moro estió beatificato junto á atros 53 mártirs per lo papa Lion XIII en 1886 e proclamato santo o 19 de mayo de 1935 per lo papa Pío XI. A suya fiesta se fixó ta o 9 de juliol. Manimenos, e dimpuesas d’una série de reformas post-Vaticano II, a suya festividat estió cambiata t’o 22 de junyo. Pero, me creigo, millor honrar-lo hue e como se mereix.
E per ixo l'adedico agora esta entrata. Perque santo Tomás Moro nos lo dixó almirablement claro —no solo con as suyas parolas, més que més con a suya vida e a suya muerte­— quan afirmó: man cannot be separated from God, nor politics from morality. L’hombre no puede estar deseparato de Dios, ni a politica d’a moral. Toz lo sabemos. Toz hemos á ricordar-lo ta que os nuestros caporals —politicos e morals— no l’olbiden pas.