Como toz sabez, santo
Tomás Moro estió un pensador, teologo, politico, avogato, profesor, escritor e
traductor inglés, que, ademés d’oposar-se á las heregias de Lutero u Tyndale,
refusó o esbúrcie d’Enrique VIII e Caterina d’Aragon e se negó á acceptar l’Auta
de Supremacia de 1534 que quereva fer d’o rei d’a Gran Bretanya caporal d’una
ilésia nacional anticatolica. A suya fidelidat á Cristo le valió a cadena
perpetua en primeras e a sentencia a muerte dimpuesas. Lo decapiton o 6 de
juliol de 1534. As suyas zagueras parolas estion: I die being the King's good servant—but God's first («Muero en
estando lo buen siervo d’o Rei, pero de Dios en primeras»).
Como encertadament
sinyaló l’historiador Hugh Trevor-Roper, Moro estió o més santo d’os humanistas, o més humano d’os santos. («the most
saintly of humanists, the most human of saints»)
Tomás Moro estió
beatificato junto á atros 53 mártirs per lo papa Lion XIII en 1886 e proclamato santo o 19 de mayo de 1935 per lo papa Pío XI.
A suya fiesta se fixó ta o 9 de juliol. Manimenos, e dimpuesas d’una série de
reformas post-Vaticano II, a suya festividat estió cambiata t’o 22 de junyo.
Pero, me creigo, millor honrar-lo hue e como se mereix.
E per ixo l'adedico agora esta entrata. Perque santo Tomás Moro nos lo dixó almirablement claro —no solo con as suyas parolas, més que més con a suya
vida e a suya muerte— quan afirmó: man
cannot be separated from God, nor politics from morality. L’hombre no puede
estar deseparato de Dios, ni a politica d’a moral. Toz lo sabemos. Toz hemos á ricordar-lo
ta que os nuestros caporals —politicos e morals— no l’olbiden pas.
