martes, 25 de noviembre de 2014

A eséncia d'o faixismo, a eséncia d'o liberalismo

Victorius Fascism is not only the downfall of the Socialist Movement; it is the end of Christianity in all but its most debased forms.
A victória d’o faixismo no ye solo que o esvoldregamiento d’o movimiento socialista, ye tamien a fin d’a Cristiandat en totas as suyas traças defuera d’as més envilecitas.
Asinas encomençava en 1935 Karl Polanyi o suyo asayo “The essence of Fascism”, publicato en 1936 en o volumen Christianity and the Social Revolution. John Lewis, Karl Polanyi, and Donald K. Kitchin (editors). New York: Scribner.
E ya quasi a la fin d’ixe estúdio concluiva:
Fascism must then proceed to attempt to change the nature of human consciousness itself. The pragmatic reasons for its clash with Christianity are due to this necessity.
O faixismo alavez ha de pasar a mirar de cambiar a naturaleça d’o própio esmo humano. As raçons pragmaticas d’o suyo conflito con a Cristiandat se deven a esta nesecidat.
Como soi prou d’alcuerdo con l’autor de The Great Transformation tamien en estas dos citas que quaterno, no puedo menos que sinyalar que igual de veritables me pareixerian as dos si bi cambiamos faixismo, per liberalismo:
A victória d’o liberalismo no ye solo que o esvoldregamiento d’o movimiento socialista, ye tamien a fin d’a Cristiandat en totas as suyas traças defuera d’as més envilecitas.
U per capitalismo, que igual se me tiene tripa que gireta:
O capitalismo alavez ha de pasar a mirar de cambiar a naturaleça d’o própio esmo humano. As raçons pragmaticas d’o suyo conflito con a Cristiandat se deven a esta nesecidat.
E quan asinas lo releigo, comprevo ixorrontato cómo a história nos ha alcançato. Sin fer-nos-ne.

jueves, 20 de noviembre de 2014

lunes, 17 de noviembre de 2014

A solidaridat laicista d'o concello de Zaragoça

Un atro eixemplo de cómo funcionan as cosas en esta Espanya que per cada dia fa pior pudor. Se coneix que a Juan Alberto Belloch e a os suyos amigos d’IU e a Cha se les dispertó l’espritu solidário e decidion d’empentar un programa ta dar de minjar gratuitament a gent sin recursos. A iniciativa mereixió l’emponderamiento de buena cosa d’a ezquierda local, que veyeva ixorrontata como es zaragoçanos —e a sociedat espanyola en general— agradeixevan a la Ilésia, un dia a l’arreu de laotro, a suya faina social en estes tiempos de crisis, mientres criticavan —mereixidament— a partitos politicos e sindicatos vários. Yera pues o momento de que a ezquierda levantás —de nuevas, seguntes els— a bandera d’a solidaridat. Que os laicistas sí que defienden a justícia social, no pas os catolicos rosigaltars que no fan si que falsa caridat.
Ixa, a solidaridat, yera a raçon d’o programa, pero fue a o que menos s’adedicó. Ta o que sirvió en veras, fue ta fer creixer sueldos e propaganda; qualcosa que no queda mica bien como bandera, pero que pareix estar a unica motivacion d’a ezquierda —e a dreita— en esta sociedat democrática que nos ha traito ixe estato d’o bienestar que toz coneixemos.
D’os 80.000 euros que o programa teneva presupuestatos ta 2013, solo se’n fiçon servir que 16.555 e d’els menos d’a metat —ni sisquiera 6.000 euros— s’adedicon realment a o minjar de presonas con problemas economicos. A mayor parte, quasi 11.000 euros, se destinon a «gastos de gestion»; concretament, 6.038 euros a o pago de nominas ta presonal que, presuntament, treballavan n’a gestion d’este programa, e 4.584 euros en publicidat. E dicimos “presuntament” perque ixe gasto salarial no fa mica parella con o numbro de “menús solidários” que realment se dion e o numbro de meses que o programa duró.
Nihil novum sub sole.

lunes, 10 de noviembre de 2014

Viva Espanya...


lunes, 3 de noviembre de 2014

O conuerto no ye cristiano

No yere sique un ninon. Vivive encara en o lugar. Yéranos en a plaça. No sé qué problema b’heva; si yera qualcosa d’o lugar u solo que de casa nuestra. Pero deveva d’estar cosa mala, perque me’n alcuerdo d’as caras sérias e as voces precupatas. O caso ye que papa, con o buen genial de siempre, le dició a o mosen: “Qué le vamos a hacer —a os curas se le charrava en castellano siempre—, resignación cristiana” a o que o buen mosen respondió: “No te equivoques, la resignación no es cristiana”.
No yere sique un ninon. Vivive encara en o lugar. Son pasatos os anyos arrienda, pero prou que me’n alcuerdo. Ye una d’ixas cosas que te se quedan ta cútio, como una oloreta, como un paisage.
E lo ricuerdo agora més que nunca. En estes tiempos enatiços, lo ricuerdo asperançato. E l’anyedo a ixas parolas de l’Evangélio de Sant Mateu:
Iterum dico vobis, quia si duo ex vobis consenserint super terram, de omni re quamcumque petierint, fiet illis a Patre meo, qui in caelis est. Ubi enim sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum.
De nuevas tos digo, que si dos de vusatros se metesen d’alcuerdo en a tierra, de totas as cosas que pidisen, les serán feitas per mi Pair que ye en os cielos. Perque an que bi son dos u tres congregatos en o mio nombre, allí bi soi en médio d’els.
Mateu 18: 19-20
Perque agora, en estes tiempos enatiços, no ye hora de gemecar. Muito menos d’aconortar-se. Perque agora, en estes tiempos enatiços,  ye hora de congregar-se e meter-se d’alcuerdo e reçar. Con a seguridat d’a victoria.

Perque o  conuerto no ye cristiano.