lunes, 3 de noviembre de 2014

O conuerto no ye cristiano

No yere sique un ninon. Vivive encara en o lugar. Yéranos en a plaça. No sé qué problema b’heva; si yera qualcosa d’o lugar u solo que de casa nuestra. Pero deveva d’estar cosa mala, perque me’n alcuerdo d’as caras sérias e as voces precupatas. O caso ye que papa, con o buen genial de siempre, le dició a o mosen: “Qué le vamos a hacer —a os curas se le charrava en castellano siempre—, resignación cristiana” a o que o buen mosen respondió: “No te equivoques, la resignación no es cristiana”.
No yere sique un ninon. Vivive encara en o lugar. Son pasatos os anyos arrienda, pero prou que me’n alcuerdo. Ye una d’ixas cosas que te se quedan ta cútio, como una oloreta, como un paisage.
E lo ricuerdo agora més que nunca. En estes tiempos enatiços, lo ricuerdo asperançato. E l’anyedo a ixas parolas de l’Evangélio de Sant Mateu:
Iterum dico vobis, quia si duo ex vobis consenserint super terram, de omni re quamcumque petierint, fiet illis a Patre meo, qui in caelis est. Ubi enim sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum.
De nuevas tos digo, que si dos de vusatros se metesen d’alcuerdo en a tierra, de totas as cosas que pidisen, les serán feitas per mi Pair que ye en os cielos. Perque an que bi son dos u tres congregatos en o mio nombre, allí bi soi en médio d’els.
Mateu 18: 19-20
Perque agora, en estes tiempos enatiços, no ye hora de gemecar. Muito menos d’aconortar-se. Perque agora, en estes tiempos enatiços,  ye hora de congregar-se e meter-se d’alcuerdo e reçar. Con a seguridat d’a victoria.

Perque o  conuerto no ye cristiano.