Hue,
festividat de Sant Miguel Arcángel ye, manimenos, o cabo d’anyo d’un episódio
que ha condicionato —que ha
emporquiato dende alavez— a história d’as
Espanyas. O 29 de setiembre de 1833 moriva Fernado VII, d’enatiça memória, e encomençava
a ilegitima regéncia de Cristina en nombre de su filla Isabel, de mesmo pior
ricuerdo; d’os succesors, millor no’n charramos.
No solo s’incumplivan as leis succesórias d’o
Reino, sino que s’ubriva a més negriça d’as paginas d’a história d’a Pátria.
Altroixato l’orden tradicional, Espanya s’esvolustrava en una femera
revolucionária que no ha feito si que agravar-se dica arribar en a present situacion
d’aberracion generalizata.
No ye d’almirar que a própia Isabel, un atro
dia de Sant Miguel —o 29 de setiembre de 1868— hes a fuyir d’a nacion que
tradicionó e s’acubillás en Fráncia, dixando una Espanya rebutita de juntas
revolucionárias e tota mena de postemas. No ye d’almirar que os hereus d’a suya
ilegitimidat —os hereus d’a suya inmoralidat— continen satisfeitos con a destrucción
d’as Espanyas. No son que fillos d’a infámia, no son que fillos d’a ignonímia.
No son que os fillos d’o mal.
Ye a hora d’a reaccion.
