Seguntes una enqüesta publicata per lo diário El Mundo o pasato 4 de junyo, un 65,6% d’os aragoneses ye a favor d’a oficialidat de l’aragonés. A cifra ye prou significativa perque amonstra, paradogicament, una trista realidat: a nuestra luenga tiene muito més refirme entre aquels que no la parlan que entre os que sí.
E digo que esta realidat ye trista perque que tota ixa gent seigan á favor d’a oficialidat de l’aragonés no quiere dicir pas que tiengan bella intencion d’aprender-lo; e perque, u ye mesmo pior, os pocos charradors d’aragonés que encara en quedamos no femos garras ta mantener-lo vivo.
Si as cosas no cámbian á saber-lo, l’aragonés no pervivirá como luenga materna d’una comunidat, ni sisquiera d’una comunidat chicotona como ye o caso agora, sino que será, en o millor d’os escenários, a segunda luenga de bellas personas que lo feran servir, con millor u pior competéncia, en bellas situacions prou concretas. Ye dicir, l’aragonés dixará d’estar un idioma ta tornar-se un feito purament folclorico, como lo trage ansotano u as navatas d’a mia terreta, que tasament esbellugan que una vegata en l’anyo como espectaclo etnografico; muito interesant e digno, pero solo que espectaclo.
Per lo contrário, o 67,7% d’os enqüestatos refusa que se considere o catalan como luengua oficial d’Aragon, qualcosa que no fa a lei de luengas, que no declara oficials ni á l’aragonés ni á o catalan d’Aragon.
Pro á fes que ixa yera a verdadera intencion d’a enqüesta d’El Mundo, oposar-se á l’oficialidat d’o catalan en Aragon. Disgraciadament e trista, ixa ye tamien a postura mayoritária d’os aragoneses en politica lingüistica: negar-se de tot á la preséncia de qualsiquier coseta que sone á catalan e una grandiça indiferiéncia, més u menos amable, ent’o resto d’o problema.
