lunes, 13 de junio de 2011

Diploma d’Especializacion en Filologia Aragonesa

O Campus de Uesca impartirá o nuevo Diploma d’Especializacion en Filologia Aragonesa antes con antes. O nuevo estúdio de postgrau, que ferá garras decamin, ye conseqüéncia
d’as nesecidaz formativas que naixen d’a Lei de Luenguas d’Aragon. En este sentito, o títol de postgrau d’a Universidat de Zaragoça mira de formar mayestros e profesors t’a ensinyança de l’aragonés, e ufrir a qualificacion “que facilite l’acceso ta puestos de treballo en l’alministracion, médios de comunicacion, institucions u progectos culturals”, seguntes aclarion os profesors José Domingo Dueñas e Francho Nagore, decano d’o centro uescano e director d’o nuevo estúdio respeutivament. O títol busca tamien proporcionar una ensinynça especializata á toz es que deseyen afundar en o coneiximiento de l’aragonés.
Talment seiga este zaguer aspeuto o més important si nos femos cargo d’a breu existéncia que se le devina á la Lei de Luengas.
Caldrá asperar e veyer como fa garras o progecto, pero ye de celebrar que a Universidat de Zaragoça emprencipíe á albandonar a balloquera ignoráncia e a enatiça incompeténcia con que, durant decadas, tracton, u millor dito dispricion, a riqueça lingüística d’a nuestra region.
Con tot, una colla de gent que se fan clamar Asociación Lengua Común han feito publica a suya precupacion perque a Universidat “se plegue á politicas d’imposicion lingüistica”.
Se’n olbidan estes sinyors de que ta que b’haiga una luenga comuna ha d’haver-bi-ne belatras més, e que ixas atras luengas tamien tienen os suyos dreitos, digo yo; 

ademés, que ta esfender o castellano, ciertament luenga comuna de toz nusatros, no b’ha que enrestir cuentra as atras luengas espanyolas. Charran tamien d’a salmódia ixa d’a perda d’as variedaz locals. E digo salmódia, perque els nunca no han amonstrato garra interés ni respeuto per lo património lingüistico aragonés, que parixen desconeixer de raso quan s’atriven á afirmar que a denominacion luenga aragonesa no ye mica correuta perque as diferiéncias dialeutals no fan posible a suya normalizacion.

Pero bueno, vaigamos t’a ensúndia e aladiemos as fateças, que a notícia nos en plena de goyo. Ye d’asperar que, á la fin, contemos con una buena ferramienta t’a recuperacion e dignificacion d’a nuestra luenga que forme profesionals con a qualificacion neseçária ta fer, en traças e como cal, o muito treballo que b’ha pendient.
Ye urgent.