miércoles, 13 de abril de 2011

Un cavo d'anyo ta ricordar

Agora, en l’abril de l’anyo 2011 no podemos, ni devemos, oblidar ixe atro abril, l’abril de 1931. Difícil hi ye dixar de veyer as grandiças semellanças que b’ha entre a proclamacion d’a segunda republica e l’actual sistema que padeixemos. D’entre totas ixas semellanças, descuella vistera, agora como altalle, una: l’ódio criminal a o cristianismo.

Faigamos una mica d’alcordança: a zarrata d’a Basilica d’a Val d’os Caitos, o disprécio a o Santo Pair en a suya visita t’as Espanyas, a profanacion d’ilésias e capiellas, a cremata de templos, o clamamiento a procesions blasfemas, os articlos que escalivan l’ódio religioso (u qué atra cosa fan testos como este?) entre atros feitos condenables de tot.
Agora, en l’abril de l’anyo 2011 no podemos, ni devemos, oblidar que a republica naixió d’a ilegitimidat, d’a manipolacion d’os resultatos d’unas esleccions, monecipals, que no ganon pas os partidários d’ixe regimen. Seguntes l’Anuário Estatistico de 1931, d’os 81.099 concellers trigatos, 26.257 en yeran monarquicos e 24.731 republicanos, incluyindo-bi 4.813 juratos socialistas e 15 comunistas. A ixas cifras b’ha que adibir as correspondients a os concellers trigatos o 5 d’abril per aplicacion de l’articlo 29, ye decir per candidatura unica; ixos datos ya los heva ofreixitos o ministério d'a Gobernacion antes d’o 12 d’abril sin que dengun no los discutás. As cifras yeran claras: 14.018 concellers monarquicos e solo que 1.832 republicanos. Ademés, historiadors d'o prestígio de don Ricardo de la Cierva creyen prevato que l’Anuário yera manipoliato e que a victória monarquica estió mesmo mayor. Pero, encara que s'accepten as cifras oficials republicanas, a qüestion ye incontestable: 40.275 concellers monarquicos e 26.563 republicano-socialistas.
Agora, en l’abril de l’anyo 2011 no podemos, ni devemos, oblidar que a ilegitimidat d’a republica continó durant tota la suya enatiça existéncia, fendo d’o crimen e o delicto una ferramienta ta imposar-se, e mesmo fer disapareixer, a buena cosa d’a poblacion, que no la quereva pas. Asinas ya en mayo de 1931, entre os dias 10 e 15 concretament, se cremon tota mena d’edifícios religiosos (ilésias, colégios, palácios bispals, etc.) deban d’a pasividat, quasi complicidat, d’as autoridaz republicanas. En ixas jornatas, en ciudaz como Madrid, Malaga, Sevilla, Cádiz, Cordoba, Múrcia u Valéncia se cremon un centenar d’edifícios.

O episódio fiço ricordar os sucesos d’a Semana Tragica de 1909.
Ixe anticlericalismo salvage veniva empentato per a mesma constitucion republicana que, entre atras bestieças, proclamava: “Quedan disueltas aquellas Órdenes religiosas que estatutariamente impongan, además de los tres votos canónicos, otro especial de obediencia a autoridad distinta de la legítima del Estado. Sus bienes serán nacionalizados y afectados a fines benéficos y docentes.” (articlo 26); e, n’o suyo articlo 27, continava: “Todas las confesiones podrán ejercer sus cultos privadamente. Las manifestaciones públicas del culto habrán de ser, en cada caso, autorizadas por el Gobierno.” (Nos sona, no verdat?).
Con ixos bimbres no nos almira que en 1934, en a sanguinosa revolucion que empenton as fuerças d’a zurda, verdadera declaracion de guerra civil, como reaccion a la suya redota electoral, s’asesinás a 34 religiosos e s’enrestisen 58 ilésias, o palácio bispal e a Cambra Santa d’a Seu d’Oviedo.
Agora, en l’abril de l’anyo 2011 no podemos, ni devemos, oblidar que si callamos devant d’os altroxes, si nos quedamos cútios devant d’as enrestitas, o mal campará salvage per as Espanyas. Ya en tenemos d’experéncia.