martes, 27 de septiembre de 2011

Cuentra o nacionalismo

B’ha dos maçadas sobre o nacionalismo que, per errónias, no solo no me fan mica goi sino que me pareixen periglosas de tot. Ta caramuello, son dos ideyas que se repiten de contino.
A primera ye ixe topico de que o nacionalismo ye una malotia que se cura viageando. Pos no, o nacionalismo no solo no se cura viageando, sino que no se cura ni sisquiera con a verdat. O nacionalista aragonés siguirá pensando que Aragon perdió a suya independéncia en 1711, encara que totas as fuents historicas le preven que a Guerra de Sucesion estió una guerra civil espanyola que enfrontinó á os partidários de dos aspirants á la Corona d’Espanya, e que en Aragon, como en tos os puestos, b’havió gent que luitó per os Áustrias e gent que luitó per os Borbons. Ixo rai, o nacionalista aragonés charrará de tropas foranas invadendo lo Reino e aragoneses luitando per a suya soberania. Igual como o nacionalista catalan, que toz os once de setiembre repite una mentira parellana sobre a mesma guerra.
Tot nacionalista nega la realidat perque se comporta como un adolescent que no sabe que menar-se per es suyos concietos. Yo tiengo dreito á... ye a suya frase favorita, e a suya inmatura voluntat ye a unica lei que respecta. Igual como lo jovençano que se crei que a el as drogas no le feran res, u que puede vulcar contenidors u cremar autos sin que o codigo penal le impose garra castigo, o nacionalista se piensa que él tiene toz os privilégios e ye per dencima de qualsiquier lei.
E ixo ye asinas perque o nacionalismo ye una grau patologia. Una patologia que ye fruito d’a crisis general que secute a nuestra sociedat dende que o liberalismo ha ito fendo pitanças toz os alacez d’a nuestra civilizacion. Quan as revolucions —burguesas u obreras— estricallon l’orden tradicional e nos impuson esta nueva sociedat refirmata sobre l’ódio entre os suyos components —a luita de clases—, toz os suyos esfuerços, tota la suya estratégia, s’han enfilato enta un unico ogetivo: fer disaparixer a organizacion natural d’os pueblos que se basava en l’amor a la Religion e a la Pátria. Como lo internacionalismo —esfendito per liberals u marxistas u anarquistas— no ha enradigato mica en o pueblo, ixas ideologias criminals huvon á inventar-sen a falsedat d’o nacionalismo como cuentrapunto á o natural patriotismo d’o ser humano. Per ixo e á la fin, o nacionalismo refleixa perfectament totas as misérias que acaramullan á lo bofo hombre moderno.
A segunda ideya sobre o nacionalismo que m’encarranya arrienda ye ixe atro topico que lo presenta como una conseqüéncia d’o centralismo. Tamien ye falsa. Si o nacionalismo naixés como reaccion á o poder d’os estatos tendria qualque virtut. Disgraciadament, no ye o caso. Ya hemos dito que o nacionalismo naix —sin atra raçon que subvertir l’orden natural— d’a man d’o liberalismo. E que marxistas u anarquistas —fillos d’os liberals toz os dos— lo fan servir ambute ta envilecer a sociedat.
Ademés, basta con fer una golladeta á la nuestra história recient ta veyer que ye con esta democrácia, e o suyo estato d’as autonomias, quan o problema deseparatista —inexistent dinantes d’as revolucions liberals d’o sieglo XIX— ye creixito dica fer-se un cáncer. Qué fuerça teneva o independentismo basco durant o franquismo? No pas guaire, no verdat? Pos agora mesmo guviernan a Diputacion de Guipúzcoa. O mesmo, u parellano, se puede decir d’o nacionalismo catalan, gallego, aragonés u canário.
Si l’eixemplo no convence, faigamos a golladeta ta part de Fráncia. Si o nacionalismo surtís como reaccion á o centralismo, en o estato més jacovino d’o mundo os nacionalistas havrian á estar legion. Justo lo contrário. Á penar d’as quantiosas subvencions d’a Generalidat catalana u o guvierno autonomo basco ni o nacionalismo catalan ni o basco —ni l’occitano u o breton u o corso— tienen mica representacion —ye decir, mica poder— en as suyas regions.
Nos feria honra no olbidar estes feitos. A trista realidat ye que en esta Espanya embrutecita an que vivimos, a unidat d’a Pátria ye menaçata seriosament per un enemigo muito perigloso. Me temo que cuentra o nacionalismo no se luita solo charrando de fueros regionals, se luita charrando d’Espanya. En toz os nuestros idiomas, prou que sí. Pero siempre Espanya.