Diz que Aragon ye un territorio an que o surrealismo ye costumbrismo. Ya
he dito dinantes, que as barucas d’un sinyorico burgués e compleixudo, Luis
Buñuel, malament pueden fer honra ta describir a eséncia e l’espritu d’esta
noble tierra nuestra. O que sí que tiengo claro ye que l’actual Aragon, igual
como a resta d’as Espanyas hue, ye un esperpento.
Sí, un esperpento de Valle-Inclán. En
parolas de don Ramón María:
O sentito tragico d’a vida espanyola solo puede dar-se con una estetica sistematicament deformata. As imágens més politas en un mirallo concavo son absurdas.
O dia 21 de febrero
ye o dia d’a luenga materna. Si nos ne olbidamos de que a a celebracion ye un
invento d’a UNESCO —con tot o que a UNESCO significa en os plans d’o Nuevo
Orden Mundial— podrinos pensar que ye un buen motivo ta celebrar a tradicion e
a cultura própia; pero, en este Aragon que ya no ye que un esperpento, a
commemoracion no ye que una encháquia ta que bels castellano-parlants
esbaruqueyen sobre a falsa identidat que els deseyarian ta o suyo falso Aragon.
Perque en Aragon, o
21 de febrero, bellas decenas de castellano-parlants que desconeixen de tot a
realidat sociolingüistica d’Aragon —defuera de qualques excepcions—
esgramuquiaran sobre a defensa d’una luenga materna que no ye a suya, mientres
s’emplenan a boca con os dreitos lingüisticos,
a identidat nacional, o colonialismo
e atras fateças parellanas.
E mientres l’aragonés
se muere. Perque asinas l’hemos quiesto. E perque talment seiga millor que no
dixar-lo en as barrenatas mans d’aquels que ódian a suya luenga materna e a
suya pátria, aquels que ódian Espanya e tot o espanyol perque a els mesmos s'ódian
toz os dias; no solo que o 21 de febrero.
