No me digaz que no ye delicto: os
agricultors d’os Monegros quieren regar os suyos campos, pero no quieren pas
que les afoguen os suyos secarrals. Sí, os suyos secarrals, no pas os suyos
lugars, con as suyas casas e tota la vida suya, solo que bels articaços con
bella capitana e poco més.
L’embalse d’Almudévar naixió con
un amplo consenso, a lo menos sobre o papel. Permitiva regar a Tierra Plana sin
castigar més as maltractatas vals altoaragonesas que levan decadas e decadas
sufrindo tota mena de terror hidrologica. Pero, ospa, una cosa ye predicar e un
atra dar trigo. Dende o concello d’o lugar dica o zaguer labrador d’o mesmo,
toz ixos que s’emplenan a boca charrando d’o progreso, d’a necesidat de regar e
d’os benefícios que alportan as obras de regulacion hidraulica a os lugars
afectatos —quan son en a Montanya— esgargamellan agora perque os ueito millons
d’euros que les dan per as suyas mil hectárias expropiatas —de secarral, repito—
les pareixen poco. Esploramiqueyan tamien perque no bi ha un plan de restitucion
ta compensar as afeccions. Gemecan estes pobrez per a falta de sensibilidat d’as
alministracions:
nos n’hemos enterato per lo BOE, ronyan gullibaixos
estes profesionals d’a subvencion.
Que charren con a gent de
Janevas
u de
Mediano u de
Tiermas u de qualsiquier atro lugar nuestro. Que charren con
els e se los miren en os uellos. E que dimpués se callen. D’una santa vegata.
