Roma no paga traidors, Espanya sí.

Independientement de quí haiga feito lo video, e as diferiéncias que uno pueda tener con as suyas posicions, as verdaz que se hi dice mereixen repetir-sen de contino; no seiga que de coneixitas, se callen e, dimpuesas, s'olbiden.

Cuentra ETA, memória, dignidat e justícia.

PUNCHA AQUÍ TA VEYER O VIDEO.

Leis de luengas

Prou sabévanos que a lei de luengas nunca no faria garras. Prou sabévanos que ni o PP ni o PAR —ni a CHA u o PSOE, que per ixo aprevon l’anterior lei á la fin d’a legislatura, ta no haver de fer-la valera— han tenito nunca o deseyo, a voluntat, de dignificar l’aragonés e o catalan d’Aragon.

Núncia la consellera Serrat una nueva lei de luengas que dixa as cosas igual como yeran antes d’ixa vaciva lei anterior. No ye ixo lo pior. O realment grau ye a indiferiéncia —ya comentata en esta humil bitacora— d’a sociedat aragonesofona. Dende Zaragoça, os nacionalistas charraran de que os faixistas d’o PP han firmato a senténcia de muerte de l’aragonés. No ye cierto. O cierto, o tristament cierto, ye que os altoaragoneses levamos decadas, si no sieglos, dixando morir l’aragonés. O cierto, o tristament cierto, ye que ixo no lo hes solucionato garra lei.

Igual como ye cierto que ta que l’aragonés esbellugue bel dia solo fa falta que nusatros lo charremos d’espeso, lo transmitamos á la nuestra mainata e lo respectemos como se mereix. Á tamas de o PP, o PAR o PSOE u a CHA.

A batalla de Cutanda

Hue fa exactament 892 anyos, o 17 de junyo de 1120, que as tropas cristianas d’o rei Alifonso I d’Aragon redoton á l’eixercito almoravide d’Ibrahim ibn Yusuf, caïd de Sevilla. 

O gran rei Alifonso o Barallador yera sitiando Calatayut en a primavera de 1120, quan tenió coneiximiento de que l’eixercito almoravide enantava enta Zaragoça dende Valéncia. Decamin levantó l’asédio, pero prenendo rehens d’os sitiatos ta asegurar-se a posterior reconquista d’a ciudat. Conscient d’a importáncia que feria tener una plaça fuerte més t’o sur an que asperar-bi á os musulmans, sitió a fortaleça de Cutanda, con o refirme de Guillermo IX, duque d’Aquitánia, que colaborava con 600 cavallers e, talment, atras tropas de Bearn e Bigorra que hevan aduyato en a reconquista de Zaragoça una anyata e meya dinantes. O grueso d’as suyas tropas yeran cavallers e infants d’Aragon, Navarra e Rioxa.
A batalla de Cutanda estió una d’as més importants victórias d’o Batallador. As fuents musulmanas no dixan de reconeixer a decisiva redota e as muitas baixas havitas n’o combate. A esferra musulmana rematava con as suyas asperanças de recuperar Zaragoça ta l’islam.

Os gestors d'o capitalismo

Veigo un cartel d’a jovenalla comunista. Esteticament, o cartel ye malo. Intelectualment, o cartel ye un insulto. Lo podez leyer en a imagen que emporquia esta entrata: cuentra o capitalismo e os suyos gestors piedra gana a estixeras ¡bi ha que aturar-los!

A piedra. No sé si estos jovens comunistas havran leyito á Aresti —Harri eta herri (1964); Euskal harria (1968); u Harrizko herri hau (1971)— u a Ferreiro —Longa noite de pedra (1962)— u a Neruda —Las piedras de Chile (1960); Las piedras del cielo (1970)—. Me creigo que no. Tampoco no se pierden guaire, a verdat. 
Talment, me pienso, a piedra les sone á intifada —muderna version d’a biblica história de David e Goliat adreçata con as mentiras d’a propaganda pro-palestina—. Ixo pareix més probable, pero rai tamien. O que importa, o que ye seguro, ye a impudícia d’estes comunistas jovençanos, o disprécio que sienten enta o que els consideran gentatas alienatas, á las que se puede enganyar —a mentira ye un arma revolucionária, Lenin dixit— e masacrar —que no se’n olbiden els, que s’emplenan a boca en charrar d’a memoria histórica quan no b’ha havito una ideologia més sanguinosa e genocida que a suya—.

Pero si o cartel me pareix insultant, no lo ye ni sisquiera per una qüestion historica, que tamien, sino per una qüestion d’actualidat. ¿Qué ye ixo de que una pieça d’as estixeras tienga o logo d’o PSOE e l’atra o logo d’o PP? ¿Alcaso no saben estes revolucionários de culicaiga que o suyo partito ye refirmando agora mesmo os guviernos —as retallatas­— d’o PSOE en Andalucia u Astúrias? ¿Alcaso no saben estes revolucionários de culicaiga que o suyo partito ye refirmando agora mesmo o guvierno —as retallatas­— d’o PP en Extremadura? ¿No saben, alcaso, estes argüellosos revolucionários que o suyo partito ha participato dreitament en o saqueu d’os cuentos publicos en escandalos como es de Bankia —José Antonio Moral Santin, parlamentário regional d’IU en Madrid que cobró 522.000 €, solo que en 2011, per fer parti d’o consello de Bankia—?

Se coneix que no. Que no saben án militan. Que no saben que son els os gestors d’o capitalismo. Que no saben que son els á os que bi ha que aturar. 

Més sobre os cristianos de Sudan

No apareixen en os noticiários d'as rádios e as televisions nuestras. No mereixen ni una ringlereta en os nuestros diários e revistas. Pero existen. Son os refugiatos sur-sudaneses que fuyen d'a guerra. Una guerra que  se prolarga dende fa decadas .
O vicariato apostolico de Gambella, capital d'a region homonima d’Etiopia occidental, aculle mils de refugiatos sur-sudaneses. «Si belun dubda d'a existéncia d'o maligno, havria á venir t'aquí e alufrar o que ye sucedendo» afirma o pair Andrzej Halemba, caporal internacional d'as seccions d'Africa e Asia d'Aduya á la Ilésia Nesecitata (AIN).
En a prefectura apostolica, que buega con Sur Sudan, hi son ya quasi 30.000 mil as personas que se bi han acubillato. E per cada dia en plegan nuevas, més que més mullers e chiquez. «Femos o posible per aduyar-los –diz o vicário apostolico, monsinyor Angelo Moreschi– e totas as vegatas que o guvierno nos dixa, ninviamos á ixa povra gent asetegata, un cambion cistierna». Ta es refugiatos l’augua tiene una valor grandiça, igual como l’asisténcia espritual ofierta per os mosens. Muitos sur-sudaneses son cristianos que, dimpués de tanta fuyita, pueden á la fin trobar o conuerto d'a Parola de Dios e ir ta Misa n'as tres capiellas d'o vicariato construyitas ta els.
As expectativas, manimenos, no son mica buenas. O president sudanés Omar al-Bashir pareix decidito á fer a guerra. Seguntes toz os expertos, o conflicto entre os dos països trayeria conseqüéncias mesmo pro més graus que as que prevocó a guerra civil que, dende 1985 dica 2005, causó més de dos millons de muertos. «Si no b'ha paz –sinyala Eva Maria Kolmann, d'o departamento d' informacion d'AIN– tamien a proxima generacion no coneixerá que o miedo, a muerte, a violéncia u a miséria d'os campos de refugiatos». 
(FUENT)

PS Qui asinas lo deseye puede ajuntar a suya pregária per a paz en Sudan á o reço d'atros millons de cristianos.

Os cristianos en Sudan

S'agrava a situacion d'os cristianos en Sudan. Bellas 400 personas, d'un total de més de 15.000, seguntes ha informato a BBC, fuen levatas ta Katum en autocars a semana pasata, dende an que seran transportatas per avion ta Juba, a capital d'o Sudan d'o Sur. Se tracta d'a primer colla de sudaneses d'o sur foragitata per as autoridaz d'o norte dimpués d'haver-les sacato o dreito de ciudadania e haver-les dato un ultimátum ta que albandonasen o país.
Toz estos feitos enciertan de vez con o conflicto armato en a zona buegatiça entre os dos païses, que son en luita per una zona particularment rica en petrólio, con continos bombardeus dende Sudan cuentra Sudan d'o Sur, á penar d'a desigéncia d'a fin d'as enrestitas feita per a incompetent Organizacion d'as Nacions Unitas.
Estas 15.000 personas ya menaçatas no son que a primer colla de ciudadanos de Sudan d'o Sur que Sudan quiere obligar á fer dixar o país. Con l'agravamiento d'a situacion militar, se teme o pior ta es més de 350.000 sudaneses d'o sur, cristianos n'a suya mayoria, que encara continan en o norte dimpuesas d'a independéncia  d'o Sudan d'o Sur.

Piris e os tribunals

O bispe de Lerida, Joan Piris, fiço publico ahiere —de nuevas—  o suyo deseyo de quitar d’o “contexto judicial” o litígio per lo património sacro aragonés retenito en Catalunya como “unica endrecera” ta poder plegar en una solucion.

Se’n oblida de que ya bi ha una senténcia que l'obliga á tornar os biens d’as parróquias aragonesas perque a diocesis leridana los recibió solo que como deposito.  Se’n oblida de que mesmo o Tribunal Superior de Justícia de Catalunya ya ha feito firme —o mes pasato— a senténcia que reconeix a propiedat aragonesa d’as obras; e se’n oblida, més que més, que ya en 2005 es jueces eclesiasticos decidion que as 113 obras d’arte perteneixevan á la diocesis de Balbastro-Monçon.

Á sovent pareix que bels bispes sirven millor á las alministracions politicas que no á la Ilésia. Á sovent pareix que bels bispes se'n olbidan de Quí nos judgará á toz bel dia.