viernes, 30 de enero de 2015

Dia Escolar d’a Paz?

Hue os mios fillos han celebrato o Dia Escolar d’a Paz. Con ixe motivo, han emplenato lo centro de banderetas de pregária tibetanas e maçadas d’o Dalái Lama, ademés de bels retratos suyos. Ademés, en o pátio, bi han debuxato una gran mandala. A escuela d’os mios fillos pareixeva hue un templo budista tibetano, qualcosa que les ha incantato a os pairs laicistas —ixo que no fan si que repetir a salmódia de que a religión havria a salir d’as escuelas— e a toz os atros pairs —catolicos incluitos— que repetivan almiratos as mantras que a suya mainada heva escrito en trocez de papel.
Quan fa uns meses, en una reunión de l’AMPA decidion que estianyo o Dia Escolar d’a Paz tendría per protagonista a o devantdito Dalái, yo dicié, innocentement, que o devantdito Dalái no yera que un sinyor feudal que, dica que en 1950 a Republica Popular China invadió lo Tíbet, feva vivir a o suyo pueblo en a esclavitut e a miséria, mientres el disfrutava d’un poder sin mida en o suyo palácio, o farinaço que me cayó dencima per parte d’es atros pairs, e mairs, estió d’antologia. Como d’antologia —d’o disparate— estion os emponderamientos que o devantdito Dalái recibió d’os ofenditos pairs, e mairs, que de buen implaz m’hesen enforcato astí mesmo.
Pero lo caso ye que en o Tíbet d’os Lamas, buenacosa d’a poblacion yeran siervos e os siervos no tenevan atencion escolar u medica, yeran obligatos tota la suya vida a treballar sin sueldo a tierra de l’amo —a sovent un monestério—, a reparar as casas de l’amo, a carriar as suyas cullitasa fer-le lenya, etc. Ni sisquiera se podevan casar sin o consentimiento de l’amo u lama. Mesmo podevan ser fácilment deseparatos d’a suya família si os suyos amos los logavan ta treballar luen.
Es siervos hevan a pagar impuestos per casar-sen, per lo naiximiento de cada fillo e per cada muerte en a família. Tamien pagavan impuestos per plantar un árbol en o suyo pátio, per tener animals, per contribuir a os festivals religiosos, e mesmo per ir ta prision e per salir-ne. Es que no podevan trobar treballo hevan a pagar impuestos per estar esqueferatos, e si viageavan t’atro lugaron en busca de faina, pagavan un impuesto de paso. Quan no podevan pagar, os monestérios les ampraban os diners a un interés d’o 20 a o 50 per ciento. Bellas deutas se transmitivan de pairs a fillos e nietos. En atros casos, se correva o risque de cayer n’a esclavitut. Perque en o Tíbet d’os Lamas, no solo b’heva siervos, tamien b’heva esclavos.
A riqueça d’os monestérios yera en mans d’un chiquet numbro de lamas. Un eixemplo en yera o monestério de Drepung, uno d’os mayors terratenients d’o mundo, con 185 casas solariegas, 25.000 siervos, 300 grans ficiendas e 16.000 pastors.
Uno d’os mayors espertos en budismo e estúdios tibetanos, o dotor Donald S Lopez Jr., lo resumiva perfectament a l’emprencípio d’un libro suyo:
traditional Tibet, like any complex society, had great inequalities, with power monopolized by an elite composed of a small aristocracy, the hierarchs of various sects and the great Geluk monasteries.Donald S Lopez Jr., Prisoners of Shangri-La: University of Chicago Press, (1998).

A beluns los enrabiará arrienda, pero lo Tíbet tradicional, como qualquier sociedat compleixa, teneva grandiças desigualdaz, con o poder monopolizato per una elite composata per una chiqueta aristocrácia, as gerarquias de bellas seutas e os grans monestérios Geluk, una d’as escuelas d’o budismo tibetano, justament a que encabeça o Dalái Lama. Ixe heroe d’a paz que viviva en l’abondáncia en o Palácio Potala, de 14 pisos e con 1000 posientos, mientres o suyo pueblo crasbutava de fambre en treballar ta el.
Per ixo este maitino, antes d'ir t'a escuela, yo les he ricordato a os mios fillos esta ensinyança:
Nolite arbitrari quia venerim mittere pacem in terram; non veni pacem mittere sed gladium (Mateu 10, 34. 11,1)
No pensez que soi venito a trayer paz t'a tierra; no soi venito a trayer paz, sino espada

jueves, 22 de enero de 2015

Qualques parolas sobre a família

Estes dias, en sentir as desenfortunatas parolas de Francisco sobre a família, os catolicos e os conellos, me’n he alcordato d’atras parolas que no almiten malentenditos. Chesterton en tiene arrienda. Per eixemplo, esta cita suya de “Babies and Distributism”, The Well and the Shadows (1935):
A child is the very sign and sacrament of personal freedom. He is a fresh will added to the wills of the world; he is something that his parents have freely chosen to produce... he is their own creative contribution to creation.
Un fillo ye o veritable signo e sacramento d'a libertat personal. Ye una tierna voluntat que s'anyede a las voluntaz d'o mundo; ye qualcosa que os suyos pairs han decidido librement de producir ... ye a suya própia e creativa contribucion a la creacion.
Pensamiento que me pareix muito més encertato ademés de muito millor esprisato.
Perque estes dias, en sentir as parolas desenfortunatas de Francisco sobre a família, os catolicos e os conellos, me’n he alcordato d’atras parolas, tamien de Chesterton, que dicivan:
Os que enristen cuentr’a família no saben o que fan perque no saben o que desfan.

Yo no sé o que sabe u dixa de saber Francisco ni si, de cavo quan, charra per ignoráncia u per atrivimiento. Pero prou que sé o miedo que me fa. 

jueves, 8 de enero de 2015

Aumentan as visitas a o Museu d’os Mártirs Claretianos de Balbastro

O Museu d’os Mártirs Claretianos de Balbastro recibió 5.014 visitants l’anyo pasato. O numbro suposa un aumento de quasi un millar respective a l’anyo 2013. Ye una buena notícia. Como bien sinyala o suyo director, José María Beruete, a pelicla Un Dios prohibido, que reconta o martírio d’es 51 religiosos claretianos, ha feito que muita gent seiga ita ta o museu ta coneixer millor a história d’estes espanyols salvagement asesinatos per l’ódio anticatolico que estiçoneyó a II R.I.P.ublica (anti)espanyola;  ixa sanguinosa R.I.P.ublica que beluns quieren fer tornar hue. Millor les valdría fer-se una gambadeta per a carrera Conde, numbro 4, d’a ciudat d’o Vero e fer memória —e aprender d’a história—.
Mientres que tos bi acercaz, podez fer-le una visiteta virtual punchando AQUÍ.

viernes, 2 de enero de 2015

En o 1975 anniversário d'a venita d'a Virgen t'as Espanyas

Solo que en una nacion como a nuestra ye posible a vergüenya de que as suyas autoridaz —ciertament ilegitimas de tot— olbiden e quieran fer olbidar una calendata como lo dos de ginero.
Perque un dos de ginero, en l’anyo 40, de buen maitino a santiça Virgen Maria s’apareixió en carne mortal a l’apóstol  Santiago. Dende ixe dia, a virgen d’o Pilar ye o referent d’a religiosidat mariana e, como escrivió o papa Calixto III en 1456,  "a primera que se fundó entre totas as ilésias adedicatas a la Virgen Maria". O rei Fernando lo Catolico, gran devoto pilarista, escriviva en 1504 que ta garra cristiano "ye desconeixito que en a ciudat de Zaragoça bi ha un templo d’especial celebridat, santo e antiguiço, adedicato a la Mair de Dios con o títol de Santa Maria d’o Pilar".
Perque un dos de ginero, en l’anyo 1492, ixe mesmo rei Fernando e a suya almirable muller, a reina Isabel, coronon felizment a liberacion d’as Espanyas d’o juvo musulman con a reconquista de Granada, zaguer repui d’a morisma en a pátria nuestra. Estraliando gloriosament a feita encomençata per Pelai en Covadonga baixo a proteccion d’a Santiça Virgen.

Perque si qualcosa define Espanya, dende o suyo naiximiento como entidat politica con o III Concílio de Toledo, ye o catolicismo. Ixe catolicismo que logró a unidat d’hispanorromanos e visigodos en una Nacion destinata a escribir as mes almirables feitas d’a humanidat. Siempre en o nombre d’a libertat e o bien comun. Siempre en o nombre d’a Fe.